Hans en Tamara

Afgelopen weekend zijn Hans en Tamara op bezoek geweest en ze hebben the full Swedish experience gekregen, inclusief kou en sneeuw.
Eigenlijk is het hier tot vorige week dinsdag best wel warm geweest voor Zweedse begrippen (behalve dan die week voordat Martin hier kwam). Sinds dinsdag komt het kwik eigenlijk overdag nog net boven het nulpunt, maar vriest het ’s nachts wel redelijk (en de nacht begin hier al rond half 4). Toen ik vrijdag naar huis ging was er nog niets aan de hand, maar toen ik twee uur later mijn was ging halen uit het washok, zag ik dat het gesneeuwd had, een klein laagje maar, maar aangezien ik sneeuw wel leuk vind was ik erg blij. Ze hadden me hier alleen eerder al eens gewaarschuwd dat Zweedse treinen op zich wel tegen sneeuw kunnen, maar dat het altijd een chaos is bij de eerste sneeuw die valt (De Zweedse treinen schijnen trouwens in de herfst ook last te krijgen van vierkante wielen, maar dat terzijde). Ik was dus bang dat het nog lastig zou worden om Hans en Tamara op te halen in Stockholm, maar zoals ik al zei was het maar een beetje sneeuw en heeft het geen vertragingen opgeleverd.
Hans en Tamara vlogen pas ’s avonds, dus tegen de tijd dat we terug waren in Södertälje was het alweer aan de late kant en aangezien we allemaal weer een lange week achter de rug hadden zijn we na wat drankjes ook vrij snel aan slapen.

Zaterdag zijn we na een uitgebreidt ontbijt met zalm en kaviaar (maakt altijd indruk op de Nederlanders :)) weer vertrokken richting Stockholm voor een ijshockey wedstrijd. Dat was met Martin toen wel goed bevallen en mijn vermoeden dat het bij Hans en Tamara ook wel in de smaak zou vallen werd al snel bevestigd. Het was een wedstrijd tussen Djurgården (de thuisspelende ploeg die op de drie na onderste plaatst staan) en Leksand (de hekkesluiters in de competitie). Buiten dat er wel genoeg gebeurde, we wat regels van het spel hebben ontrafeld en er nog een speler van het ijs is gestuurd, is er in de eerste 57 minuten geen doelpunt gevallen (een wedstrijd duurt drie keer 20 minuten). Toen scoorde Leksand en leek het gedaan voor Djurgården. Toen er nog 46 seconden op de klok stond dacht Hans al dat het voorbij was, maar ik had hem er op gewezen dat 46 seconden méér dan genoeg is in dit spel om te scoren. Toen er nog 20 seconden op de klok stonden werd de gelijkmaker dan ook gescoord. Aangezien het gelijkspel was werd er een extra tijd van 5 minuten ingelast, wij dachten dus dat we royaal waar voor ons geld zouden krijgen omdat ze in het begin ook erg lang nodig hadden om te scoren, maar na één minuten scoorde Leksand weer en was het spel uit.
Toen we buiten kwamen was het echt rete koud en ik ben er nu achter dat handschoenen ook als je alleen maar loopt helemaal geen overbodige luxe hoeven te zijn. We zijn in Stockholm wat gaan eten en daarna vertrokken richting Tullinge, want Sandra gaf een housewarming party en wij waren ook uitgenodigd. Ondanks het feit dat we geen alcohol hadden gedronken tijdens het eten hebben we erg lopen geiten onderweg (Tamar, ik zie een rode draad van geiten in ons leven). Het was af en toe wel erg flauw en melig en op een gegeven moment realiseerden we ons dat we naar een volwassen feestje gingen en ons misschien toch maar eens wat beter moesten gaan gedragen. In Tullinge had het trouwens wat meer gesneeuwd, het was ook sneeuw die goed bleef liggen, dus dat was wel erg mooi, helemaal omdat ze hier op veel plaatsen ook al kerstverlichting in de stad hebben hangen. En Hans heeft zich nog even kunnen uitleven met sneeuwballen gooien.
Ik had het huis van Sandra en Tjerk van de zomer natuurlijk al gezien, maar in de sneeuw was het ook erg mooi en het deed het uitzicht zeker ook geen kwaad. De housewarming was trouwens een feest van herkenning, want het stikte er van de Nederlanders en AstraZeneca-ers. Ik heb trouwens nog met iemand gesproken die mij erop wees dat als iemand me vraagt wat ik doe, ik kan antwoorden ’Oh, I’m in modeling.’ Moet eerlijk zeggen dat ik dat wel goed gevonden vond en dat ik die zeker vaker ga gebruiken.

Aangezien we bij Sandra wel een wijntje (of twee) genuttigd hadden en bij mij thuis ook nog een paar, hadden we zondag iets langer nodig om wakker te worden. Het was dus al wat aan de late kant toen we in Stockholm kwamen. We zijn naar het Nordiska museet geweest en tja … wat zal ik ervan zeggen. Het gebouw was erg mooi, maar van de tentoonstelling begrepen we niet zo veel. We misten sowieso de samenhang van het geheel (maar ik vraag me ook echt af of die er was) en ik denk dat we daarnaast nog wel meer puntjes misten. Toen we buiten kwamen was het alweer donker en zijn we nog een heel stuk door de stad gelopen omdat ik mosselen wilde eten en ik wist een restaurant aan de andere kant van het centrum waar ze lekkere mosselen hebben. We hebben een goed indruk gekregen van Stockholm by night, maar toen we bij het restaurant aankwamen bleek die pas drie kwartier later open te gaan. We zijn dus maar weer een stukje teruggelopen en ergens anders wat gaan eten. Geen mosselen, maar rendier en dat is zeker ook een aanrader. We zaten alleen met zijn allen gigantisch in te kakken in dat restaurant, want het is erg lastig helder te blijven als je zo’n stuk door de kou hebt gelopen en dan in een warm restaurant een stevige maaltijd nuttigd.
’s Avonds was Johanna weer thuis, dus Hans en Tamara hebben haar ook nog kunnen ontmoeten. Caroline komt meestal pas op maandag thuis, maar daar hadden ze onderhand al genoeg over gehoord :).

Aangezien alle afdelingen waar ik werk op maandag en dinsdag één of ander iets hadden (strategie of budget bespreking o.i.d.) waar geen externen bij mochten zijn, had ik vrij gekregen omdat er niemand aanwezig zou zijn waardoor ik én niet zo veel zou kunnen doen omdat ik niet alleen op het lab mag werken en er niemand me zou kunnen helpen als ik hulp nodig had én het heel ongezellig zou zijn hier. Ik kon dus op maandag ook nog goede gastvrouw spelen en Hans en Tamara de toeristische plekjes van Stockholm laten zien. Om vier uur ’s middags hadden we genoeg gelachen en was het dan toch echt gedaan met de pret. Hans en Tamara zijn met de bus weer richting vliegveld vertrokken en ik weer richting Södertälje.

Vandaag had ik eigenlijk ook nog vrij mogen nemen, maar zo veel heb ik toch niet te doen in mijn eentje thuis, dus ik in mijn eentje hier te werken en stukjes voor mijn site te schrijven. Gelukkig begint mijn project weer uit het slop te raken. De analyses lopen nu eindelijk allemaal en het is de planning dat alle monsters vrijdag gemeten zijn. Ook vallen alle data die ik tot nu toe heb gekregen en uitgewerkt mooi in elkaar, dus daar heb ik allemaal weer erg veel geluk mee gehad. Ben benieuwd of het ook zo positief blijft als ik begin met mijn modellen werk :).