Verzoeknummer

Datum: vrijdag 25 november 20.20 uur
Ik ben lekker aan het bankhangen, een goede voorbereiding op het weekend dat voor de deur staat. Ik ben niet helemaal gelukkig omdat Johanna dit weekend naar d’r vriend toe is en Caroline wel besloten heeft om hier te blijven, omdat ze moet studeren. Ik bedenk me dat dat waarschijnlijk wel betekend dat er verandering komt in een al anderhalve maand durend patroon waarbij ze na het weekend thuis komt met de medeling dat ze had moeten studeren, gevolgd door een voor mij totaal oninteressant verhaal over hoe ze d’r tactiek om jongens op te pikken heeft verbeterd (oid). Stilletjes ben ik Johanna er dankbaar voor dat ze mij haar eigen ontwikkelde techniek heeft geleerd die ze ’zooming out’ noemt. Een techniek die hierbij uitermate goed van pas komt.
Op een luidruchtige manier wordt ik losgerukt van mijn gedachten. Vanavond gaat Caroline samen met het meisje waarmee ze aan haar opdracht werkt naar een feest, ze is eindelijk klaar met haar haar (drie kwartier), make-up en kleding (bijna anderhalf uur) en indrinken (tussendoor), maar kan natuurlijk haar sleutels weer niet vinden. Nadat ze al zo lang samenwerken krijgen Caroline en haar partner langzamerhand ook genoeg van elkaar en ’partner’ rolt met haar ogen. Dan worden de sleutels gevonden, vertrekt het gezelschap en kan ik rustig genieten van de rest van de avond.

Datum: zaterdag 26 november 03.30 uur
Ik lig lekker warm in mijn bedje te dromen over mijn vriendje die ik al in geen weken meer heb gezien. Ik hoor hem mijn naam nog roepen ”Elke!! Elke!!” Hij mist me vast net zo erg als ik hem. Maar, maar … Ik realiseer me dat het niet Martin is die mijn naam roept, maar dat Caroline thuis is gekomen en al vanaf de voordeur mijn naam door het hele appartement aan het schreeuwen is. Ik roep terug dat ik slaap en dat ze op moet hoepelen. Maar tevergeefs, ineens een fel licht en … ik krijg bijna geen lucht meer. Caroline is mijn kamer binnen gestormd, heeft het licht aangedaan en heeft zich op mijn bed laten vallen, zich niet realiserend dat ik me nog tussen haar en het bed bevind. Ik probeer me onder haar vandaan te worstelen en bedenk me dat dit niet echt DE manier is om gewekt te worden en ik meld dan ook dat ik het niet echt kan waarderen. Caroline antwoordt met de mededeling dat ze dit normaal gesproken niet doet (yeah right), waarop ik zeg dat dat me niet zo veel uitmaakt, want ze doet het nu en dat is erg genoeg.
Plotseling begint ze iets te doen dat op huilen lijkt en ik merk dat ze over haar hele lijf trilt. Ik neem dus maar een diepe zucht en begin haar te troosten. Oooh, wat was ze bang, ze is de hele weg naar huis gevolgd, de rest van het verhaal wordt me niet helemaal duidelijk, waarschijnlijk een combinatie van mijn hersenen die nog in de opwarmfase zitten en haar onsamenhangende verhaal. Ik vang wel nog op dat ze alleen was toen ze naar huis liep. Dat is ook niet echt handig op zo’n tijdstip als je zo gekleed gaat als zij, maar ja gedane zaken… Ik zeg haar dat ik wel even een blik uit het raam zal werpen om te kijken of hij er nog staat, ik werp maar zie niks. Dan komt ze ineens met de mededeling dat hij in huis is. Ik denk nog ’ze bedoelt vast het trappenhuis’, maar al snel maakt ze me duidelijk dat ze toch echt ons appartement bedoelt. Ik mag dan nog niet helemaal goed wakker zijn, maar ik realiseer me al heel snel dat dit toch reden genoeg is om je helemaal de pleuris te schrikken. Een vreemde man, die meisjes naar huis volgt is NU in ons appartement. Ik besluit dat ik ga kijken, achteraf vraag ik me af hoe ik die beslissing heb kunnen nemen, want wie weet wat voor een psychopaat daar op wacht, maar door het tijdstip en de schrik denk ik nog niet echt helder. Op de gang na is het appartement donker, de woonkamer is leeg en terwijl ik naar de keuken loop zie ik inderdaad een man in de deuropening van het appartement staan. Ik moet zeggen dat hij er weinig indrukwekkend uitziet, maar ja hoe ziet een verkrachter of psychopaat er uit? Ik kan niks beters bedenken dan hem te vragen of hij weg wil gaan. Hij lijkt geen Engels te verstaan, maar hij gebaart vragend of hij weg moet gaan en ik knik ja. Hij gaat.
Ik draai me om en Caroline staat bij haar kamerdeur met haar armen om zich heen te jammeren dat ze zo bang was. Kutwijf, denk je dat ik nu zo rustig ben! Ik denk het alleen maar, want ik wil weer zo snel mogelijk naar mijn bed dus ik zeg begripvol dat ik dat kan begrijpen, ik vraag of ik wat drinken voor haar moet halen en zeg dat ze misschien even lekker moet gaan douchen. Terwijl ik wegloop om een glas water te halen grijpt ze me bij mijn keel. Fuck dat doet ze hard. Ze zegt erbij dat dat haar het bangste heeft gemaakt. Déja vu moment! Ik heb haar nog maar één keer eerder dronken meegemaakt en toen heeft ze Johanna naar haar keel gegrepen omdat dat toen ook zogenaamd gebeurt was. Ondertussen begint Caroline te klagen over haar leven dat zo kut is en ze vraagt zich af waarom ze nog geen vriend heeft. Ik ben niet echt in een bui om open deuren in te trappen dus ik hou mijn mond. Caroline begint nu met haar voeten op de grond te stampen en spullen door de gang te gooien omdat ze maar geen vriendje heeft. Ik wil slapen, heb zelfs geen zin om haar in te wrijven dat ik er wel een heb en ga maar een glas water voor d’r halen. Als ik het haar geef duwt ze me aan de kant, rent naar de koelkast, haalt de fles wijn eruit die ze gebruikt heeft met het indrinken en zet hem aan haar mond. Maar dat gaat dus mooi niet gebeuren, ze veroorzaakt met dit promillage al zo veel problemen, daar gaat dus niet nog meer bij. Ik probeer de fles van haar af te pakken, maar ze rent naar mijn kamer. Gelukkig lukt het me daar om de fles af te pakken zonder wat te knoeien, want dat ging in de keuken even mis. Ik zet de fles terug in de koelkast en zie dat Caroline in ieder geval haar rotzooi uit mijn kamer heeft gehaald. Ik pak haar sleutel om haar kamer deur open te maken zodat ze haar spullen daar kan leggen, maar ze pakt de sleutel uit mijn hand en zegt dat ze een of ander pasje wil zien omdat ze zo mooi op de pasfoto staat die erop zit. Ze kan het pasje zo snel niet vinden en gooit alles uit haar handtasje op het kastje in de gang en op de grond, als ze het pasje vind kijkt ze er nauwlijks naar en bedenkt zich dat alles weer terug in het tasje moet. Ze geeft mij opdracht het tasje vast te houden. Ik ben nog steeds verdwaast genoeg om het te doen, maar bedenk me dan al snel dat ik dat toch echt niet ga doen en zeg haar dat ze het ook op het kastje neer kan zetten. Caroline d’r emotionele rollercoaster gaat door. Dan is ze weer bang, dan is haar leven weer kut en dan hangt ze weer om mijn nek: ”Oh Elke, you’re my rock”.
Genoeg nu, ik wil slapen, dus ik pak de sleutel weer om haar haar kamer en haar bed in te krijgen, maar weer zo’n zenuwachtige reactie. Ik begin eigenlijk wel nieuwsgierig te worden wat er in die kamer te vinden is (behalve dure spullen). Als ze weg is is het ding altijd op slot, maar ook als ze thuis is. Als ze in de woonkamer zit is hij op slot, als ze in d’r kamer is is de deur ook op slot en zelfs in deze toestand waarin ze niet eens d’r eigen huis kan verdedigen tegen opdringerige stalkers, weet ze d’r kamer voor mij verborgen te houden, want ze pakt de sleutel uit mijn hand, doet de deur open, loopt snel naar binnen en draait de deur meteen weer op slot. Eindelijk, dat had ik eerder moeten weten. Ik ga ook weer naar mijn kamer.
In mijn kamer bedenk ik me dat het waarschijnlijk niet handig is om meteen weer te gaan slapen, ik ben deze avond al eens op een vrede manier gewekt, daar heb ik niet nog eens zin in. Ik besluit dus te wachten tot het wat rustiger wordt in de kamer naast mij. Voorlopig gaat dat nog niet gebeuren want ze is nou d’r vrienden aan het afbellen en begint elke keer weer met dat jengelende stemmetje te vertellen wat er gebeurt is. Blijkbaar vinden zij het niet erg om op dit tijdstip gewekt te worden met dit soort spetterpoep.
Ik denk weer aan het toeval dat ze nu al voor de tweede keer naar d’r keel gegrepen is, hoe vaak gebeurt dat nou? En dan denk ik weer aan de ’stalker’. Hoeveel mannen volgen je naar huis, grijpen je bij de keel, blijven vervolgens bij de deur wachten tot je ze vraagt of ze binnenkomen en vertrekken vervolgens zonder problemen als je het ze vriendelijk vraagt? Ik begin me steeds meer op te winden, want ik realiseer me dat ik voor d’r zielige praatjes gevallen ben. Het is ook net een klein kind. Madam krijgt even geen aandacht meer en bedenkt de meest waanzinnige dingen om het toch te krijgen. En ik ben er nog ingestonken ook.
Dan is Caroline uitgebelt en ze loopt de gang weer op. Ze heeft nog steeds d’r laarzen aan en begint weer te stampen door het huis, ze jammert nog steeds over d’r vriend die ze niet heeft en gooit met dingen en slaat ze met deuren. Ik begin er aardig genoeg van te krijgen, maar ik bedenkt me dat ze aandacht wil en dat ik waarschijnlijk eerder mijn rust krijg als ik haar dus geen aandacht meer geef. Dat werkt echter niet zo lang, want nu deze aanpak niet werkt voor d’r, loopt ze mijn kamer binnen stampt een paar keer, loopt weer weg en slaat de deur achter zich dicht. Dat is dus echt genoeg. Ik loop kwaad achter haar aan en wordt op de gang met open armen opgewacht als zijnde ’the rock’. Ik kijk eens kwaad en zeg heel langzaam dat het genoeg is geweest en dat ik behoorlijk pissig begin te worden. Zij begint weer te jammeren dat ze zo bang was. ”Bullshit!” Zo ik zegt het haar maar! ”Die gast is gewoon weggegaan toen ik het hem vroeg en ik denk dat hij dat ook gewoon gedaan had als jij dat had gedaan, dus genoeg met de zielige verhalen.” Ik doe de deur weer achter me dicht en ja, dat komt hard aan. D’r verhaal wordt niet meer gelooft en ze krijgt geen aandacht meer. Ze bindt een beetje in, ze stampt en schreeuwt nu iets minder hard en ze slaat met de deur van het toilet, helaas voor haar is dat de enige deur in huis die minder lawaai maakt naarmate je hem harder dichtslaat. Soms zit ook alles tegen in je leven. Hi hi. Mijn eerste schrik is nu wel voorbij, maar ik bedenk me nu pas dat ze voor hetzelfde geld nog meer gasten mee naar binnen heeft genomen. Ik was ze dan denk ik al wel tegengekomen, maar je weet het maar nooit. Voor de zekerheid doe ik toch mijn deur ook maar op slot. Dat is maar goed ook want even later doet Caroline weer een poging mijn kamer binnen te lopen, ze vraagt of ik haar navelpiercing heb gezien. Ja, ik weet precies waar die ligt, bij de rest van de rotzooi die ze overal heeft laten rondslingeren voordat ze wegging, maar daar gaat het niet om. Ik ben nu echt aan het koken, ik loop nog één keer naar buiten en maak haar héél goed duidelijk dat het genoeg is geweest. Ze rent d’r kamer in en slaat de deur weer achter zich dicht, ik roep haar na dat die deuren ook op een andere manier dicht kunnen, waarop zij de deur weer opent en hem nog eens dichtslaat. Ik bedenk me dat het in deze situatie toch echt wel geoorloofd is en ik roep er nog even ”Bitch!” achteraan. Maar de boodschap is in ieder geval overgekomen, want ze gaat slapen.

Datum: zaterdag 26 november 05.00 uur
Ik wacht nog even of het stil blijft en doe dan het licht ook weer uit. Maar wat ben ik kwaad zeg. Ik heb het niet eens alleen maar allemaal gelooft, ik heb ook nog eens haar zaakjes opgeknapt. Ik besluit dat als ze groot genoeg is om zich zo te bezatten, is ze ook groot genoeg om haar eigen zaakjes op te knappen, de volgende keer gaat mijn deur dus op slot en kom ik er voor geen enkel verhaal meer uit. Al zet ze de hele zaak in de hens, ze lost zelf maar op wat ze zelf veroorzaakt heeft. (Ik kan toch via een deur in mijn kamer naar buiten en haar spullen zijn veel duurder dan de mijne). En als ze de drank dan zo slecht verdraagt, moet ze er gewoon wat minder van gebruiken. Alle andere keren dat ze zich gedagen heeft of zij de enige in de wereld is, zonder enige vorm van respect voor wie dan ook komen ook weer terug. En ik ben nog steeds ook wel een beetje geschrokken, ook omdat ik buiten geschreeuw hoor. Zou het toch een psychopaat zijn geweest die het buiten op nieuwe slachtoffers probeert? Een blik naar buiten leert me echter al snel dat het nog meer dronken wijven zijn. Er lijkt dus niks ernstigs aan de hand te zijn, maar voor het zelfde geld had ze wel een echte gek mee naar binnen genomen in d’r spel voor aandacht. Ik heb een heleboel klein dingen telkens weer van d’r gepikt, omdat ik geen zin heb voortdurend degene te moeten zijn die zeikt (want Johanna gaat alleen maar confronaties uit de weg). maar dit was toch echt de druppel en ik besluit over wat ik d’r morgen allemaal ga vertellen.

Datum: zaterdag 26 november 9.00 uur
Tot nu toe heb ik mij afwisselend in een emotionele staat van heel kwaad, tot geschrokken, naar weer heel kwaad bevonden en ik heb nog niet geslapen. Ik besluit om maar op te staan en ik ga ontbijten. Ik begin net lekker aan mijn knäckebrödje en dan … Ze is ook wakker, ik hoor haar jengelende stem weer aan de telefoon. Ze werkt me op mijn zenuwen en ik hoop van harte dat ze d’r kamer niet uitkomt, want ik denk dat ik niet verder kom dan schelden. Gelukkig blijft ze in d’r kamer. Ik ga even douchen en dan boodschappen doen. Terwijl ik naar de winkel loop wordt ik wat rustiger. Ik ben geen mannen op de stoep tegen gekomen die één van ons opwacht en wat beweging en frisse lucht doen me goed.

Datum: zaterdag 26 november 11.30 uur
Ik kom weer thuis, het is weer stil in Caroline d’r kamer. Misschien slaapt ze. Ik ga (net als elke zaterdag) mijn kamer stofzuigen. Ik hoop dat ik d’r wakker maak en dat ze komt klagen, want dan zal ik d’r eens precies vertellen wat ik van d’r vind. Dan hoor ik mijn naam weer. Caroline heeft de laatste tijd iets nieuws ontdekt, de muren zijn namelijk niet zo dik, dus als ze op d’r kamer zit en ze wil iets dan kan ze gewoon schreeuwen, daar hoeft de deur niet voor open. Nu schreeuwt ze of ik d’r creditcard heb gezien. Dat vind ik toch wel lef hebben zeg, na gisteren nog meer aandacht vragen, want ze heeft zelf nog niet eens gekeken. Ik heb zo vaak moeten horen van d’r dat ze zo ’crazy’ is als ze gedronken heeft (en ze is er trots op ook) en nu wil ze weer even dat ik me herinner dat ze inderdaad zo’n stoer leven heeft en ’crazy’ dingen doet. Ik besluit me echter voorlopig nog in te houden en haar te negeren. Later schreeuwt ze nog iets dat ik niet versta. Ook dat negeer ik.

Datum: zaterdag 26 november 13.00 uur
Ik zit op de bank en dan gaat de deur open. Ik begin weer te koken, maar als ze me ziet gaat de deur weer snel dicht. Ondanks dat ik haar niet zie werkt ze me op mijn zenuwen en ik beluit om maar naar de stad te gaan. Er zijn nog wat blikjes van ons feest twee weken geleden, die ingeleverd moeten worden.

Datum: zaterdag 26 november 14.15 uur
Het was nat en koud in de stad en ik heb het washok nu gereserveerd, dus ik ben toch maar weer naar huis gekomen. Ik doe de deur echter open en zie dat in ieder geval een deel van de rotzooi (laat maar zeggen alles wat waardevol is) is opgeruimd. Ik had op mijn weg terug nog gekeken of ik haar auto ergens zag staan. Ik zag hem nergens in de buurt geparkeerd staan en ook in haar kamer is het stil. Zou ze weg zijn? en belangrijker nog wanneer zou ze terug komen? Ik hoop dat het niet snel is, want ik kan d’r nog steeds niet zien.

Datum: zaterdag 26 november 21.15 uur
Ik ben de hele dag blij geweest dat Caroline er niet was, maar heb niet echt rust kunnen vinden omdat ik niet wist wanneer ze terug zou komen en de bovenburen zijn aan het verhuizen dus er zijn de hele dag mensen in het trappenhuis geweest die potentiëel Caroline konden zijn. Nu krijg ik echter een sms van d’r dat ze weer bij d’r vriendje is in Linköping en dat ze morgen terug komt. Ze heeft geen vriend, maar raakt nogal snel sexueel gefrustreerd (zijn d’r eigen woorden) en heeft daarom elke paar weken een ander neuk vriendje. Hoe dan ook, ik wordt in ieder geval eindelijk wat rustiger.

Datum: zondag 27 november 21.30 uur
Vandaag was ik nog steeds erg kwaad en niet echt rustig, want ik wist dat ze thuis zou komen alleen niet wanneer. Wel had ze afgelopen week gezegd dat om 7 uur een vriendin van haar zou komen omdat het eerste advent was. Zweden zijn net als de meeste Nederlanders alleen religieus als ze een dag vrij krijgen of kunnen vreten, en bij eerste advent hoort een fika (=koffie met iets erbij). Ze had mij gezegd dat ik als ik zin had ook mee kon doen. Donderdag leek me dat idd nog wel leuk, want haar vriendin mag ik eigenlijk wel, maar ik had me vandaag maar bedacht dat ik op zijn minst eerst met d’r gepraat wilde hebben voordat ik gezellig met haar koekjes zou gaan eten. Maar tot nu toe heb ik d’r nog niet gezien en Johanna is net thuis gekomen met de mededeling dat Caroline haar had gesmst dat ze ziek was en voorlopig niet naar huis zou komen omdat ze ons niet wilde besmetten. Dat komt dus ook bij de dingen die ik d’r ga zeggen. ”Als je met mij een afspraak maakt is het misschien ook handig om mij te laten weten dat je niet komt, ipv Johanna te smsen.” Het valt me dan wel weer me dat ze toch nog in enige mate op de hoogte is van het fenomeen ’rekening houden met anderen.’

Datum: vrijdag 2 december 14.10 uur
Ik open mijn site. en ik bedenk me hoe effectief Caroline d’r methodes zijn om aandacht te krijgen. Het valt me namelijk op dat ik de meeste reacties (=aandacht) krijg op stukjes die ik over haar schrijf. Damn ze is goed zeg! Ik hoop in ieder geval dat ik met dit verzoeknummer mijn publiek (of in ieder geval Willem) weer een beetje tevreden zal gehouden. En laat die reacties maar binnenstromen!!!