Lucia

Hier in Zweden hebben ze 13 december de feestdag Lucia, naar de heilige St Lucia. Elk jaar word er in elk dorp, in elke stad, bij elke sportvereniging en waar nog maar meer een (blonde) vrouw tot Lucia verkozen. Deze vrouw krijgt een krans met kaarsen in haar haar en loopt voorop in een stoet door de kerk (of kantine), ze wordt gevolgd door vrouwen met kaarsen in hun hand en mannen met een of andere puntmuts op hun hoofd en ook met kaarsen in hun hand en ze zingen lucia / kerstliedjes. Zoals jullie misschien wel verwachtten is dit voornamelijk een feest van licht, het geheel vind dus ook plaats op het achterlijke tijdstip van 7 uur in de ochtend, omdat het dan nog donker is. Het is blijkbaar nog niemand opgevallen dat het dat om 3 uur ook alweer is. Maar goed, ik ben toch maar om 6 uur mijn bed uitgerold om wat Zweedse cultuur te snuiven. Onder het genot van een bescheiden ontbijtje hebben we eerst naar liederen geluisterd van de Södertäljese Lucia met haar aanhang. Vervolgens waren er twee speaches van Astra mensen die ik niet kenden, maar het ging er over dat Astra weer omhoog aan het krabbelen na een moeilijke tijd en dat we trots op onszelf konden zijn en dat we geen kerstpakket kregen omdat het geld was gegeven aan kindjes in arme landen. (Die hebben het toch harder nodig dan ik.) Daarna werden er nog kerstliederen gezongen door het Astra koor en om 8 uur zat ik lekker weer achter mijn modellen.

Zoals ik al eerder had vermeld is er geen Zweedse feestdag zonder eten, vandaar dat we afgelopen zaterdag hadden gereserveerd voor een julbord (kersttafel). ’We’ is Johanna, Caroline en ik, maar Caroline wist al bijna een week dat ik graag met haar wilde praten en had ook al een week heeeel erg d’r best gedaan om mij te ontlopen. Ik heb haar met enige regelmaat eraan herinnert dat ik met haar wilde praten, maar net niet te hard aangedrongen, omdat ik dit eigenlijk ook best leuk vond. Anyway, het was heel toevallig, onze afspraak stond al ruim 2 maanden, maar opeens kon ze er toch helaas niet bij zijn. Zoals het er nu naar uit ziet komt ze ook niet meer terug totdat ze gaat verhuizen, vlak voor kerst. Daar was mijn plan toch een beetje gebackfired, omdat ik het wel leuk vond zoals ze heel erg d’r best deed me te ontwijken (en ze kon ineens ook heel stil zijn), maar ik had toch echt wel met haar willen praten. Maar ja, shit happens.
Zaterdag zijn Johanna en ik eerst naar Stockholm gegaan omdat daar rond deze tijd allemaal kerstmarkten zijn. Ik had er veel over gelezen, maar ik moet zeggen dat ik het toch enigszins vond tegenvallen. Misschien dat de kerstmarkten waar ze entrée vraagen beter zijn, maar we hadden nou net weer geen zin om daar ons geld aan uit te geven. Dus we zijn maar gewoon gaan shoppen, op de Nederlandse manier dan: ”kijken, kijken, niet kopen”, behalve dan de kerstsnoepjes die ze hier hebben, die moest ik natuurlijk wel even proberen. Verder is er een warenhuis in Stockholm dat bekend staat om zijn kerstetalages. Het plan was ’even’ te gaan kijken, maar half Stockholm had hetzelfde plan en helaas was het de helft met kinderwagens die net zo lang tegen achillespezen aanduwen tot de koter het ook kan zien.
Toen we op onze weg terug bij het centraal station aankwamen stonden daar de politieauto’s rijen dik geparkeerd. Wij dachten dat het te maken had met de uitrijking van de nobelprijs in het stadhuis dat erachter ligt, maar dat bleek dus niet het geval. In het station was er een demonstratie van anti-fasisten. Nadat we een groot spandoek, wat bivakmutsen en schreeuwende mensen waren gepasseerd moesten we nog langs een rij agenten om het perron op te komen. Daar hebben we een hele tijd gewacht op een trein die niet kwam en ook niet zou komen. In plaats van om te roepen wat er aan de hand was lieten ze het perron echter gewoon vollopen met mensen die allemaal niet wisten waar we heen moesten. Johanna is toen eens gaan informeren en ze had advies gekregen over hoe we thuis moesten komen. Wij zaten dus in een bijna lege trein terwijl het overgrote deel van de mensen op het perron nog steeds niet wisten wat er aan de hand was. Het was namelijk zo dat er een paar jaar geleden op 10 december een skinhead (waar ze er hier nogal wat van hebben geloof ik) was doodgeslagen in een wijk met buitenlanders (da’s ook nie zo slim om daar met je kale kop helemaal alleen rond te lopen). De fasisten hadden dus een demonstratie en nu had de politie een rechtstreekse treinverbinding van de demonstratie plek naar het centrum verboden om de fasisten en anti-fasisten die zich in de stad hadden verzameld uit elkaar te houden. Op zich een goed plan, maar het zou handig zijn als de rijzigers van dat plan op de hoogte worden gesteld.
Gelukkig waren we op tijd in Stockholm weggegaan dus toen we in Södertälje aankwamen hadden we nog tijd om ons om te kleden voor het etentje. Er was zelfs nog wat tijd om naar een stuk van de nobelprijs uitrijkingen te kijken, maar WIJ hebben dan ook niet zo lang nodig.
Het restaurant waar we gingen eten ligt in up-town Södertälje en we hadden een plek aan het raam, dus brilliant uitzicht, aan één kant in ieder geval, aan de andere kant zaten twee tafels met studenten. Ten eerste heb ik me afgevraagd of ik ook zo veel lawaai maak als ik met ander studenten op stap ga en ten tweede was er één gast precies in mijn blikveld alleen maar met zijn mond vol te praten en te lachen. Wat trouwens wel grappig was, was dat er een man zat met een rood t-shirt, een rode muts en een lange witte baard en halverwege de avond hebben de studenten dus getoast op de kerstman.
Ik had al veel gehoord over de verschillende kerstgerechten die ze hier in Zweden hebben en ik had me voorgenomen om alles te proeven. Ik vond dat op zich wel een nobel streven, maar ik moet zeggen dat de uitvoering niet altijd een makkelijk was, want het was best veel. De avond begon met een glaasje glögg (een soort glühwein, waar ze rozijnen en amandelen in doen), daarna gingen we naar het buffet. Het begon met een tafel vol met 20 soorten sill, dat is zure haring ingelegd in verschillende sausen, verder waren er 4 of 5 soorten zalm, er was gerookte haring, paling en nog wat meer vis. Gelukkig hou ik van vis, want kerst in dit land is best zuur geloof ik als je er niet van houdt. De tweede gang was met vleeswaren, ik heb gehad: kerstham met mosterd, ree, rendier, lam, hart van het een of ander, verschillende soorten worst, maar geen varkenshoeven. Dat laatste wilde ik op zich wel proberen, maar het lukte me niet om een beschaafd stukje er af te krijgen en zo’n halve poot op mijn bord zag ik ook niet zo zitten. Het was bij deze gang sowieso niet echt mogelijk om kleine stukjes op te scheppen, dus deze gang heeft me dan ook redelijk de das omgedaan. Ik had niet verwacht dat ik het ooit zou zeggen, maar het was echt te veel vlees en ik vond het ook niet echt lekker. Ik heb van mijn moeder geleerd dat ik bij een buffet altijd moet opeten wat ik opschep, maar sorry mam… deze keer niet.
Na een rustpauze en spoelen met wijn (à 6 Euro/glas) zijn we naar de derde gang gegaan, de gang met de warme hap. Er was een soort aardappelpurrée met ansjovis, worstjes, gehakballetjes, kool (in alle kleuren), aardappelsalade, gekookte aardappelen een soort rijstepap en nog wat meer dat ik niet kende. Er is alleen één ding wat ik niet echt zag zitten, ze koken hier de kerstham en in het vocht dat er over blijft dopen ze dan hun brood, maar dat vond ik toch echt te vet.
Na wederom een uitgebreide pauze was het tijd voor de toetjes, niets dat ik niet al kende, maar wel bijzonder lekker. Het was een hele klus, maar ik denk dat ik trots op mezelf kan zijn, want ik heb bijna alles geprobeerd. En toen was het tijd voor de rekening, dat was ongeveer een even zware bevalling als het eten zelf. We hadden wel een indicatie van hoeveel het ongeveer zou gaan kosten, maar het blijft veel. Gelukkig is het in Zweden niet standaard om een fooi te geven, dus zelfs met een karige fooi ben je hier toch nog het mannetje / vrouwtje.

Na het eten hebben we ons aangesloten bij wat mensen waarvan we wisten dat ze in Södertälje zouden gaan stappen. We hadden echter geen van beiden zin om naar die tent te gaan waar we eerder waren geweest, omdat die te duur is om binnen te komen en dat geld zeker niet waard is. Gelukkig had de rest al een tent gevonden die wat goedkoper was en ik moet zeggen ook vele malen leuker. Hier hebben we dus enkele van de te veel genuttigde caloriën weggedanst.

Zondag was het plan om koekjes te gaan bakken, want natuurlijk hebben ze ook speciale koekjes. Pepparkakor zijn gewoon speculaasjes, maar dan wat dunner en sommige mensen smeren er kruiden kaas op, in mijn ogen niet echt een verbetering. Verder hebben ze lucebullar (oid) dat is met gele saffraan, maar daar ben ik niet echt dol op. Echter de zin om koekjes te bakken was redelijk verdwenen tegen zondag ochtend, dus dat hebben we maar overgeslagen, je kunt het namelijk ook gewoon kopen.