Verdubbelen

Afgelopen weekend heb ik de tijd die ik ooit op de lange latten heb gestaan verdubbeld; we zijn dus twee uurtjes wezen skieën. Als gevolg daarvan heb ik het gevoel dan mijn ’echte’ leeftijd momenteel het driedubbelle is van mijn biologische leeftijd, omdat ik mij amper (en überhaupt niet pijnloos) kan bewegen van de spierpijn.
Het plan was eerst om op (natuurijs) te gaan schaatsen, maar je kunt hier niet op zo heel veel plaatsen schaatsen huren, dus zijn de plannen gewijzigd in skieën. Er is een piste op de heuvel die letterlijk naast de heuvel ligt waar Sandra en Tjerk wonen. Het heeft de afgelopen twee weken niet meer gesneeuwd en een deel van wat er daarvoor is gevallen is ook alweer weggesmolten (en weer opgevroren), maar ze hebben op die piste een sneeuwkanon om zelf sneeuw te maken. Dat, in combinatie met een lekker zonnetje en een temperatuur die net onder het vriespunt lag, maakte het een perfecte dag voor deze activiteit.
Toen we aankwamen was ik bijzonder blij dat ik voor Zweden heb gekozen en dat ik niet naar Zwitserland ben gegaan, want voor een doorgewinterde skieër stellen de Zweedse heuvels misschien niet zo veel voor, maar als je alleen de indoorbaan in Zoetermeer nog maar gehad hebt, raak je van deze toch wel onder de indruk. Ik was enigszins gerustgesteld toen ik hoorde dat zij op de kleinere en minder stijle kinderpiste zouden beginnen, maar dat was snel over toen ik de kinderpiste zag. Deze was namelijk nog steeds een stukje hoger dan Zoetermeer en met mijn skiekwaliteiten was dat geen goed nieuws. Ik heb de vorige keer namelijk één uur les gehad, dus theoretisch kan ik skieën, maar in de praktijk kan ik een bocht linksom maken en dan maar een halve rechtsom. Als mijn skies recht naar beneden wijzen draai ik niet meer verder en dender ik met een noodgang naar beneden. In Zoetermeer was dat niet zo’n ramp omdat dat niet zo ver was en het einde van de baan een stukje omhoog ging, maar hier was het toch wel even iets anders. En ondanks het feit dat er kinderen die volgens mij amper moeten hebben kunnen lopen, met het grootste gemak naar beneden kwamen en ondanks de ouders die hun (echt kleine) kinderen zonder enige vorm van inhibitie op een slee de diepte in duwden, was ik er toch niet echt gerust op.
Maar goed, als ik niet te eigenwijs was, wilde Sandra me wel leren skieën. Nadat we een klein stukje de voet van de (voor mij) berg waren afgegaan, vond ze dat we wel helemaal naar boven konden. Ik was daar nog niet zo zeker van en het lot blijkbaar ook niet, want de lift was stuk, maar Sandra moet binnenkort mijn cijfer bepalen, dus dat ga ik ook niet tegenspreken dan :). Toen de lift het weer deed zijn wij daarom helemaal naar boven gegaan. Van boven af gezien lijkt de helling nog hoger en ik heb daarom ook niet echt veel oog gehad voor het uitzicht. Maar goed, daar ging ik dan, een halve bocht … en toen héél snel. Ik vond het toch een beetje ver nog om zo helemaal naar beneden te gaan en besloot dat de beste optie was om me op mijn kont te laten vallen. Op zich een keuze waar ik nu nog steeds achter sta, maar ik moet toch zeggen dat ik niet helemaal gelukkig was met de schep sneeuw die ik hiermee achter mijn trui kreeg. Maar er was nog een stuk piste over, dus ik ging maar weer door. Bochtje linksom, geen probleem, een halfje rechtsom, driekwart misschien? Nee toch niet. Toen de mensen in de sleeplift weer heel snel op me afkwamen ben ik met mijn neus in de sneeuw geëindigd. Die latten aan je voeten beperken de range of motion van je benen behoorlijk en ondanks dat ik bij deze klassieke manouvre één van mijn skies verloor, werden mijn gewrichten hierbij in een postitie gedwongen die nooit zo bedoeld kan zijn geweest. Gelukkig was het stijlste stuk hiermee achter de rug en het resterende stuk ben ik daarna, weliswaar met gebrek aan enige vorm van elegantie, op beide benen afgekomen. En Sandra’s conclusie? ’Je hebt inderdaad één kant die beter gaat dan de andere.’ (Scherp!) Maar dat was absoluut geen reden om niet weer helemaal naar boven te gaan, ze zag het meer als een aandachtspuntje voor de volgende rit. Mijn plan om maar tot halverwege de berg te gaan, was volgens haar zonde van de tijd, omdat je dan meer in de rij staat voor de lift dan dat je kunt skieën. Daar had ze wel een puntje, dus wij maar weer helemaal omhoog. Op zich een goed middel tegen de kou, want tegen deze tijd gutste het angstzweet uit elke porie van mijn lijf. Maar ik moet zeggen dat het steeds beter ging. Het was gelukkig ook niet zo heel druk, waardoor ik me goed op mezelf kon concentreren en niet zo veel op wat er langs me heen zoefde. Na die eerste afdaling heb ik de sneeuw dan ook nog maar één keer van dichtbij gezien, dat was toen er een paar jongeren aan alle kanten voorbij schoten en ik mijn concentratie, en dus mijn controle, verloor. Buiten dat heb ik mezelf redelijk verbaast en ging het best wel goed.
Helaas was niet iedereen zo geconcentreerd als ik, want op een gegeven moment stond ik halverwege de piste, toen ik een gast met een rotgang op me af zag komen en het was duidelijk dat hij het remmen en het sturen ook nog niet zo onder de knie had. En daar sta je dan immobiel te wezen met die latten onder je voeten, je kunt alleen maar wachten op de klap. Gelukkig bleef die echter uit, want die gast wist nog net achter me langs over mijn skies te schieten en nam hierbij alleen mijn skiestok mee, die we enkele meters verder in gebogen vorm weer terugvonden. Die gast heeft zich verontschuldigd, gezegd dat dit zijn eerste keer was, mijn stok weer rechtgebogen en is toen weer als een onbenul verder gegaan om vervolgens een paar meter lager weer te crashen. Aangezien mijn spieren het effect van een paar uur skieën toch behoorlijk begonnen te voelen, heb ik toen maar besloten dat het na deze encounter mooi was geweest voor mij.
Na het skiën zijn we met nog een andere buitenlandse Astra collega en zijn familie zelfgemaakte erwtensoep gaan eten bij Sandra en Tjerk. Het was alweer lang geleden dat ik dat gegeten had en zeker na zo’n dag skieën ging het erin als pap.

Toen ik later die avond moe en enigszins stijf weer thuis kwam bleek dat het testosteron gehalte in mijn leven zich ook royaal verdubbeld had. Tot nu toe heb ik hier vriendloos een huis gedeelt met twee vrouwen en gewerkt op een afdeling met een man:vrouw verhouding van 2:8. Met de komst van een manlijke bewoner in Caroline d’r kamer, wordt ik nu dus nog slechts door een dun triplex wandje gescheiden van het ander geslacht.
Op zich ben ik wel blij dat er een nieuw iemand bij is gekomen, want Johanna gaat volgend weekend ook verhuizen en anders had ik hier dus nog drie weken alleen gezeten. Maar aangezien we hier min of meer met zijn drieën zijn gekomen en hier al die tijd gedrieën hebben gewoont, begin ik, nu de andere twee weggaan, ook wel het gevoel te krijgen dat het mijn tijd is om te gaan. (Als ik dan het werk zie dat hier nog ligt, dan wordt dat gevoel iets minder.) Ik heb nog niet echt de kans gehad met onze nieuwe aanwinst te converseren, maar tot nu toe denk ik dat hij wel ok is. Niet te druk, waarschijnlijk ook nog een beetje op de achtergrond omdat hij als nieuweling in een huis komt met twee meiden die elkaar al wat langer kennen, maar zeker wel uit te houden voor een maand. Natuurlijk heeft hij ook wel het grote voordeel dat hij Caroline opvolgd, dus hij moet wel heel erg zijn wil hij nu nog gaan tegenvallen.

Ik had geen fototoestel bij me met het skieën, maar ik heb wat afbeeldingen bijgevoegd voor een sfeer impressie