Johanna

Nadat Johanna was verhuist en Mariel en Anne weer naar Nederland waren vertrokken is het erg stil geweest in huis. Als Petter thuis komt maakt hij meestal een beetje small-talk waarna hij snel in zijn kamer verdwijnt. De eerste paar minuten heeft hij dan zijn deur nog open, maar dan gaat ook die dicht en zit ik zo goed als alleen. Afgelopen weekend was er echter weer wat afwisseling in de rustige week, want ik was Johanna gaan bezoeken in haar nieuwe kamer in Stockholm (eindelijk heeft ze dan toch haar eigen kopje op mijn site gekregen).
De reis naar Stockholm was een beetje NS op zijn Zweeds. Toen ik bij Södertälje centrum aankwam stond daar op borden aangegeven dat er tussen Södertälje en Östertälje gewerkt werd aan het spoor en dat de SL bussen in zou zetten. Ik baalde al omdat het station Östertälje volgens net zo ver bij mijn appartement vandaan is dan Södertälje, dus als ik dat geweten had had ik een makkelijker weg kunnen proberen, maar daar was het te laat voor. Het was mij niet helemaal duidelijk waar die bussen zouden komen, dus het plan was om te kijken waar de meeste mensen stonden en me daar bij aan te sluiten, maar er stonden veel mensen op meerdere plaatsen, dus die vlieger ging helaas niet op. Ik heb me dus maar tacktisch ergens in het midden opgesteld en ben uiteindelijk gewoon in de goede bus terecht gekomen, die ons in ee paar minuten naar station Östertälje bracht. Alleen toen de eerste persoon uit de bus voet op het perron zette reed de trein voor ieders neus weg. Ik was blij dat de Zweden niet weten wat ’Leiers!’ betekend, maar het had denk ik niet veel uitgemaakt, want er waren meer mensen die ongegeneerd hun ongenoegen uitten. Er stonden echter ook wat mensen van de SL op het perron en die begonnen net zo ongegeneerd terug te kankeren dat zij ook een tijdschema hadden waar ze zich aan moeten houden en na een tijdje hadden zich twee groepen op het perron gevormd (een groep passagiers en een groep Slers) die heen en weer aan het schelden waren. Maar na 15 minuten vertrok de volgende trein, ook weer netjes op schema, dus zo veel vertraging heeft het allemaal niet eens opgeleverd.
Johanna d’r nieuwe kamer ligt op Östermalm, toch wel het betere (zo niet beste) gedeelte van Stockholm. Uiteraard ligt haar flat een paar blokken achter de grote herenhuizen aan de waterkant, tussen een hele rij andere weinig indrukwekkende socialistische flats, dus ondanks het indrukwekkende adres was haar flat gewoon gewoon, net als alle andere studentenflats in de wereld. Hoewel ze toch wel een redelijk grote kamer had met een eigen badkamer. Vorige week is ze begonnen aan een vak in het Karolinska-ziekenhuis. Er werden maar 7 mensen toegelaten en ze was heel enthousiast toen ze hoorde dat zij daar tussen zat omdat ze niet daar aan de universiteit studeerd. Helaas is allemaal wat tegengevallen geloof ik.
We zijn met zijn tweeen lekker in het zonnetje en bij wat minder achterlijke temperaturen dan het weekend daarvoor, naar het Oost-Aziatische museum gelopen, want Johanna had ergens gelezen dat het de laatste dag was van een speciale tentoonstelling ivm het Chineze nieuwjaar en dat er allerlei activiteiten waren en chineese hapjes. Aangezien ik wel te paaien ben met eten, leek het mij ook wel een leuk idee, maar ik moet zeggen dat de tentoonstelling een beetje tegenviel en het eten was wel erg lekker en authentiek, maar naar mijn mening iets te duur voor wat je ervoor kreeg. We zijn dus niet zo lang in dat museum geweest en daarna maar doorgelopen naar het modern museum dat ernaast lag. Tja, en dat was modern (ik denk dat ik er verder maar niet meer over zal zeggen). Na een tijdje hadden we allebij voorlopig weer genoeg cultuur gehad en zijn we gaan fikaen. Daar realiseerden we ons dat mijn vertrek nu toch wel erg dichtbij komt en dat we elkaar daarna niet meer zullen zien, hoewel ze nog wel een keer naar Leiden wil komen. En e-mail en chatten werkt overal.
Op de weg terug naar huis wilde ik nog proberen of ik met de bus van Östertälje naar huis kon komen. Ik wist echter wel het nummer van de bus die ik moest hebben, maar niet de richting, dus ik ben maar weer via de kortste omweg naar huis gegaan.
Nu mijn laatste twee weken hier zijn ingegaan ben ik dan toch echt hard aan het werk om mijn stage af te ronden. Ik heb een uiterst strakke planning gemaakt en heb weer een laptop geregeld zodat ik ook in de avonduren en de weekenden kan werken zodat ik me ook daadwerkelijk aan die planning kan houden. Petter zorgde toch al niet voor zo veel afleiding, maar deze week is hij een week weg skieen, dus dan wordt ik helemaal door niemand meer afgeleidt.