Bijna klaar

Langzamerhand komt het einde van mijn verblijf in Södertälje in zicht. Ik wilde graag alles af hebben voordat ik naar Nederland vertrek en mijn motto hierbij was in eerste instantie ’gaat ´t niet zoals het moet, dan moet het maar zoals ´t gaat’. Maar ja, mezelf kennende wilde ik toch wel dat het ging zoals het moet, dus heb ik de afgelopen weken, lange uren gemaakt en in het weekend doorgewerkt. Dat, in combinatie met bovenburen die op elk willekeurig moment van de dag (of de nacht) bijzonder luidruchtig zijn hebben ervoor gezorgd dat ik behoorlijk moe aan het worden ben. Helaas is mijn presentatie daardoor iets minder soepeltjes verlopen dan ik gehoopt had, maar nog wel een stuk minder dramatisch dan ik tijdens het uitstamelen van de derde zin dacht. De eerste zin na ’welcome’ en de titel van mijn presentatie was ’pain is associated with a wide variety of conditions’, die zin wordt al lastig als je én niet op associated én niet op conditions kan komen. Mijn eerste woorden (of beter gezegd woord) was dus pain (maar dat was een inkoppertje, want dat stond ook op de slide) en toen was the stil… Ik kon me nog amper herinneren waarom ik daar überhaupt stond, maar na een lange stilte produceerde ik een walgelijke zin zonder associated en conditions en daarna heb ik me weer enigszins hersteld. Op een paar stamelingen na ging de rest toch redelijk goed.
Ondanks dit alles werd mijn ego tijdens de fika ter ere van mij weer opgeboost door een paar lovende woorden van Sandra en heb ik een kakkend geile fel groene Astra handdoek in ontvangst mogen nemen als dank voor mijn inzet en omdat ik zo van zwemmen houdt. Toen ik ’s middags weer naar huis liep had ik voor het eerst een beetje tijd om me te realiseren dat dat de een-na-laatste keer was dat ik dat stuk zou lopen en dat was toch wel even gek, want het is hier toch min of meer mijn thuis geworden.
’s Avonds was mijn afscheidsfeestje. Ik had willen gaan curlingen, omdat er een baan bij mij om de hoek zit en het er al die tijd niet van gekomen is dat te doen. Volgens mij is het namelijk net als bowlen, best wel suf, maar erg leuk met een biertje erbij, maar Sandra had al gezegd dat zij niet meeging als we dat gingen doen. dus we zijn met een stel gaan uit eten in Stockholm. Petra, mijn collega, had de taak op zich genomen om een restaurant uit te zoeken. Ik vond het wel grappig dat haar keuze was gevallen op ’sabai sabai’, ook in Leiden één van mijn favoriete restaurants. De Zweedse sabai sabai had een iets tropischer thema qua inrichting, maar was qua eten net zo goed als de Leidsche en zelfs de biertjes waren Thais. We hebben erg veel gelachen, er is bijna iemand gestikt toen ik mijn verhaal vertelde over de oesters en dat alles dat mijn mond in gaat wel hard moet zijn, het werd helemaal erg toen de serveerster nog geen halve minuut later kwam vragen of het smaakte. Daarna werd de indruk die men zich over mij was gaan vormen toch weer een beetje opgekrickt toen ik nòg een keer de hemel ingeprezen en ook die keer kreeg ik weer cadeautjes die ik bijzonder geslaagd vond. Ik hoefde mijn eten niet te betalen (Da’s op zich altijd leuk, maar ik vond het wel een beetje veel. Ik heb nog een poging gedaan, maar het is echt niet gelukt om wat bij te dragen), daarbij heb ik een waxinelichthouder van een of ander typische Zweeds glaswerk gekregen. Ik vond hem erg mooi, maar het merk zei mij niks en ik geloof dat dat wel de bedoeling was geweest, dus ik ben er nog even op gewezen dat het echt bijzonder en typisch Zweeds was. Verder is het ding wel zwaar en aangezien ik me al een paar weken afvraag of en hoe ik al mijn spullen weer thuis ga krijgen, was ik me al gaan afvragen wat ik hier achter moet laten om te compenseren voor het gewicht. De tijd (die nu echt razend snel lijkt te gaan) zal leren hoe het gaat. Tot slot (voorlopig in ieder geval, want als mijn verslag af is volgt ook nog de financiële vergoeding) heb ik nog een gids over de Canarische eilanden gekregen, omdat Martin en ik voor maart een weekje Tenerife geboekt hebben, een vooruitzicht dat me hier al door een paar bar koude momenten heen heeft geholpen.
Na het eten zijn we met een wat kleinere groep nog een kroeg in gedoken, voor wat waarschijnlijk mijn laatste Zweedse biertje zal zijn (en hij was niet eens Zweeds). Alles bij elkaar een erg geslaagde avond. De volgende ochtend was alleen wat moeilijker. Toen ik, gewoon om 7 uur, wakker werd zaten er geloof ik nog trace amounts of alcohol in mijn bloed, maar ik had nog zo achterlijk veel te doen dat ik de rust niet had om verder te slapen, dus ben ik maar opgestaan. Misschien niet de verstandigste beslissing, want ik miste enige vorm van concentratie vermogen en efficiëntie voor het afronden van mijn verslag. Ik baalde dat ik de eerste versie zo uitgebreid had gemaakt, want dat betekende dat ik alleen maar meer moest corrigeren, doorlezen en lay-outen (om over het eindeloze gescroll nog maar te zwijgen). Zaterdag was ik dus nog even in de stress geschoten, maar ja ik had me bedacht dat ik het inpakken en schoonmaken (dat verplicht is) ook wel maandag avond kon doen. Aaah, de subtiele kunst van het uitstellen….
Maar goed nog heel even doorbikkelen hier en dan ben ik klaar, en werkloos, dus met genoeg tijd om handen. Ik was in de veronderstelling dat ik al een AIO-plek in de pocket had, maar ik heb bericht gekregen dat het niet helemaal zo doorgaat als me verteld was. Ik maak nog wel een kans op die plek, maar ik moet dan eerst nog wat competitie zien uit te schakelen tijdens een sollicitatie procedure. Voorals nog heb ik dus nog niet het contract dat ik verwacht had al te hebben. Maar goed, werkloos zijn heb ik ook nog nooit geprobeerd en je moet toch alles een keer gedaan hebben in je leven. En voorlopig is het nog even meer iets van latere zorg.