Weer terug

Na toch nog wat stressen is het me gelukt om mijn verslag af te schrijven en al mijn spullen in te pakken voor mijn vertrek vorige week dinsdag (14 februari). Het was toch wel even een vreemd om daar uit mijn ‘huis’ te vertrekken met de wetenschap dat ik daar niet meer terug zou komen. Het vliegtuig zat dit keer nog minder vol dan toen ik in augustus heen vloog, maar weer hadden ze me helemaal achterin naast de lawaaierige motoren een stoel gegeven. Ze hadden zelfs bij het inchecken nog verontschuldigend gezegd dat ik wel een stoel aan het gangpad had of dat erg was? Nee, natuurlijk niet, als er niks anders is niet, maar iedereen had aan het raam of aan het gangpad had kunnen zitten als ‘ie had gewild, dus dan hadden ze misschien toch wel even kunnen vragen waar mijn voorkeur naar uit ging. Hoe dan ook ik heb in de plane maar een meer geschikte plek uitgekozen.

En nu ben ik dus weer terug in Nederland. En hoe!!! Ten eerste was het wederom oud-Hollands klote weer. Tot 10 seconden voor de landing hebben we in de ‘wolken’ gevlogen en daarna zaten we in de miezerregen. Zweden was dan misschien wel koud, maar je had niet van die grijze grouwe dagen en zeker niet zo veel regen. Daarbij voelt -10 niet eens zou koud aan als het niet waait, want het is dan een stuk minder vochtig. Het enige voordeel was wel dat het weer goed paste bij de zuurkool met spek waar ik al een paar weken naar uit aan het kijken was en waar ik me woensdag meteen tegoed aan heb gedaan.

Ten tweede merkte ik toen ik thuis kwam dat het mijn tijd is geweest om in de troep van anderen te zitten. Gelukkig had ik een leuk één-kamer appartementje gevonden, die ik als (voorlopig) werkloze nog moet kunnen betalen, dus daar heb ik me voor ingeschreven. Het geheel moest allemaal snel gebeuren en aangezien alles niet zo soepeltjes verloopt als je je spullen niet bij de hand hebt, is daar nog wat tijd in gaan zitten. Ik had namelijk geen computer om me electronisch in te schrijven en mijn huurdersnummer en wachtwoord had ik ook niet bij de hand. Dat kon ik gaan ophalen, maar ja zonder fietssleutel moet je alles te voet doen en aangezien ik ook een formulier van de belastingdienst nodig had ben ik half Leiden door moeten lopen (telefonisch is de belastingdienst niet van het snelste heb ik ontdekt). Gelukkig is het echter allemaal niet voor niets geweest, want donderdag kreeg ik bericht dat die kamer voor mij was. Zondag ben ik gaan kijken en het ziet er erg leuk uit, dus vanochtend heb ik het huurcontract getekend. Per 2 maart kan ik er al in en dat is bijzonder handig, want dan hoef ik mijn kamer op de Klik niet eerst in te ruimen om het vervolgens twee maanden later weer te verhuizen. Dat betekend dat ik nu wel nog twee weken tussen de verhuisdozen zit die ik dit weekend weer bij mijn ouders ben gaan halen. Maar ik heb mijn computer weer dus ik kan weer eea digitaal regelen en dat is maar goed ook. Ik heb nu weliswaar mijn fietssleutel ook weer, dus ik ben weer wat mobieler, maar mijn lichaam (en dan met name de achterkant ervan) is het fietsen duidelijk niet meer gewend. Mijn kont doet namelijk ontzettende veel pijn van een paar korte stukjes fietsen. Mogelijk heeft dat ook te maken met een paar kilo stootkussen die ik in Zweden heb achtergelaten.
Momenteel ben ik dus bezig eea mbt mijn verhuizing aan het regelen, daarbij krijg ik binnenkort de op- en aanmerkingen van mijn Zweedse begeleiders op mijn verslag zodat ik de definitieve versie kan gaan schrijven en ik ben natuurlijk op zoek naar een leuk AIO-project. Ik moet zeggen dat ik dat ook positief in zie nu. Ik heb gehoord dat er in mei of juni een stuk of 4 nieuwe PK/PD-projecten beginnen die mij wel interessant lijken en ik denk dat het toch wel mogelijk moet zijn om één van die projecten binnen te slepen.

Wat me trouwens ook is opgevallen bij mijn terugkomst in Nederland was dat ik voor mijn gevoel weer de shit van de hele wereld over me heen kreeg. Altijd als ik aan Zweden dacht dacht ik toch aan een land ergens daar boven in het noorden waar de wereld een beetje ophoudt, want daarachter is er eigenlijk niks meer. En ik moet zeggen dat ik ook een beetje het gevoel had met aan de rand van de wereld te bevinden toen ik daar was. Waarschijnlijk ook omdat ik het nieuws daar niet echt gevolgd heb, maar dat beetje informatie dat dan toch door kwam sijpelen leek zich allemaal ergens ver weg af te spelen en het leek zeker geen invloed te hebben op mijn persoontje. Ik moet zeggen dat het toch wel een verhelderende ervaring is geweest, een soort van vakantie waarbij je je even niet druk hoeft te maken om de rest van de wereld, maar eenmaal terug in Nederland kwam daar een abrupt einde aan.
Na een half uurtje radio was ik alweer op de hoogte van het gevaar voor een grote pandemie van een voor mensen gevaarlijke variant van een vogelvirus die ook Nederland lijkt te bedrijgen (iets met twee dode zwanen die in Nederland zijn gevonden) en de grote gruwel die de voorzorgsmaatregelen hiertegen voor onschuldige vogels in paringstijd met zich mee brengt. Daarnaast mag je dit jaar met carnaval niet als Mohammed verkleed en je mag ook geen burka aan (iets met een stripverhaal in een Deense krant of zo). Er heerst nog steeds een groot file probleem en de verkeersminister vraag haar onderdanen wanhopig voor een oplossing terwijl haar collega een grote blooper begaant omtrent de ozb-belasting. En dan is er ook nog van alles aan de hand met liquidaties en afrekeningen in het ‘circuit’ tijdens de afgelopen 20 jaar, advocaten die geïnfiltreerd zijn en daarbij vermoord zijn, weer andere advocaten die weer worden afgeperst door hun client maar dat zelf dan weer ontkennen, verdachten die weer vrij zijn, maar een aantal dat nog vast zit en bij dit alles schijn er dan ook nog een samenhang te zijn, maar die heb ik nog niet volledig kunnen ontrafelen.