Geduld

“Geduld is een schone zaak” zeggen ze wel eens. Helemaal mee eens, maar daar wil ik graag nog wat aan toevoegen, wat dachten jullie van “geduld werkt bloeddrukverlagend”, “geduld brengt geluk” of “geduld voorkomt vervroegd pensioen van je medemens”. Ik denk dat ze zeker zo catchy zijn als de oude vertrouwde gezegdes en in mijn geval zeker zo waar.
Ondertussen zou ik toch moeten weten dat labwerk altijd langer duurt dan de som van de tijd die nodig is voor de individuele handelingen als de routine erin zit, maar ik kan nog steeds niet accepteren dat dingen langer duren dan ik vind dat ze moeten duren.
Ik zit nu twee en een halve week zonder stagebegeleidster, omdat Sandra aan het vakantie vieren is in Azië. Ik had een hele lijst gekregen met ‘dingen die ik kan doen als ik me verveel’. (Alsof dat zou gaan gebeuren) We hadden al vastgesteld dat ik dat niet allemaal af kon krijgen in die tijd, maar dat was ook niet de bedoeling, het waren gewoon wat ideeën ‘voor als ik me verveelde’. Nu werk ik voor mijn gevoel best hard, soms harden dan goed voor me is denk ik, maar ik heb het gevoel dat dat niet heeft geresulteerd in erg veel nuttigs wat ik kan laten zien als Sandra terugkomt.
Ik heb een hele eigen LC-MS tot mijn beschikking gekregen, dat is echt wel een luxe! en ik had er een hele planning gemaakt (want planningen zijn goed!). Het idee was dat ik het systeem ‘even’ zou opzetten, dat ik de controles zou doen en dat ik dan aan het eind van de week mijn naproxen samples gemeten zou hebben en dat ik als het even mee zat ook nog aan een andere analyse was begonnen. Maar maandag voor de lunch was het al duidelijk dat de analyse nog voor geen meter loopt en gedurende de hele week is mijn bloeddruk langzaam opgelopen en mijn planning naar achter verschoven tot het punt waar ik nu ben: Blij dat het weekend is en qua analyse nog niet verder dan het begin van de week. En in al mijn lompheid heb ik degene die me helpt met de LC-MS bijna meegesleurd het vervroegde pensioen in.
De LC-MS staat in een ander lab dan het vorige apparaat waar ik af en toe gebruik van kon maken en degene die mij helpt is weer een nieuw iemand. Het begin van de week begon dus al met een dosis frustratie omdat ik weer als een kuiken overal achteraan kon lopen en weer niks zelf kon omdat ik niks kon vinden. Daarbij moet ik voor elke run 7 minuten wachten en volgens het protecol moet iets eerst 10 minuten mixen en dan 20 minuten gecentrifugeerd worden en ik vraag me dan altijd af wat die laatste 2 minuten nou toevoegen en of ik de klok niet even kan helpen. Dat doe ik natuurlijk niet, want ik ben een goede onderzoeker, maar al had ik het wel gedaan, het maakt toch nikst uit want het hele systeem werkt nog voor geen meter. Bij alles wat misgaat wil ik alleen maar sneller werken om de verloren tijd in te halen, maar de mensen die me helpen hebben allang geaccepteerd dat alles nou eenmaal zijn tijd nodig heeft en die gaan in het zelfde tempo door en die nemen gewoon een koffiepauze. Aaaaaah.
Ik wordt nu geholpen door een wat oudere vrouw. Ze spreekt wel Engels, maar het is duidelijk dat ze zich daar niet echt goed in kan uiten, op zich wel beter dan ik in het Zweeds, dus we houden toch het Engels maar aan. (Als ze wat gaat halen zegt ze telkens “I come”, in het begin dacht ik dat de “I” een soort Zweeds stopwoordje was of zo en dat ze me zei dat ik mee moest komen, maar ondertussen weet ik dat ze bedoelt dat ik kan blijven waar ik ben en dat zij terugkomt). Ik had het gevoeld dat ik de frustratie redelijk kon kanaliseren naar het verhogen van mijn eigen bloeddruk en dat er van buiten toch niks aan me te merken was. Donderdag had ik echter ‘de baas’ van onze afdeling op de stoep. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat het probleem nou was (haar ook niet precies geloof ik), maar ze had een telefoontje gekregen en het kwam er op neer dat ik toch maar eens moest gaan praten met degene die me helpt met de LC-MS en dat het waarschijnlijk het beste was als ik het geheel niet te veel zou opjagen.
Om een lang verhaal niet nog langer te maken, het is nu al duidelijk dat ik wat langer bezig zal zijn met de analyse terwijl ik eigenlijk wil gaan modellen, en daar wil ik vast ook meer dingen doen dan waar tijd voor is, waardoor mijn verslag weer in de verdrukking komt. Ja, zien jullie het ook, een patroon! (Waarschijnlijk hetzelfde patroon dat mij bijna anderhalf jaar heeft laten doen over een farmacologie stage :))Ik ben dus nu tot de conclusie gekomen dat ik, als ik gelukkig wil worden in wat ik doe (en gezond wil blijven terwijl ik het doe), zal moeten leren wat meer geduld te hebben. De theorie begin ik nu dus helder voor me te worden en op sommige punten begint de praktijk ook te komen. Toen ik namlijk tijdens mijn stage bij farmacologie door had dat extraheren gewoon een hele dag in beslag neemt (en dus niet iets is dat je ’even’ doet) was het eigenlijk helemaal zo erg nog niet. In tegenstelling tot het begin van mijn studententijd is mijn eten tegenwoordig altijd gaar en ondanks dat lopen een stuk langzamer gaat dan fietsen begin ik mijn wandelingen van en naar Astra bijna te waarderen.
Nu maar hopen dat deze positieve trend zich (snel!!!) gaat voortzetten.