Feestje (2)
Door: Elke
Blijf op de hoogte en volg Elke
16 November 2005 | Zweden, Södertälje
Afgelopen weekend hebben we bij ons thuis voor de tweede keer een feest gegeven.
’s Middags was ik nog samen met Johanna gaan shoppen voor nieuwe kleren om vervolgens ’s avonds toch maar te besluiten iets aan te trekken dat ik al had. Maar goed, ik heb nu in ieder geval wat leuks aan.
De vorige keer was ons feest erg leuk en het was afgelopen zaterdag erg duidelijk dat we toen een goede reputatie hebben opgebouwd. Het hele huis zat vol met mensen, ik gok zo’n 25 à 30 en het opmerkelijke was dat Johanna en ik daarvan maar ’n stuk of 10 kenden, de rest was meegekomen als ’kennis van’ of ’kennis van kennis van’. Gelukkig neemt iedereen hier zijn eigen drank mee. Tijdens het opruimen realiseerden we ons dat we zelfs verdienen aan het statiegeld op de blikjes die iedereen achterlaat. (Ik blijf toch een Hollander hè) Aangezien dit niet een studentenhuis is en het allemaal spullen zijn van Astra, was ik een beetje zenuwachtig, maar ik moet zeggen dat ondanks de grote hoeveelheden alcohol die op Zweedse feestjes worden genuttigd het niet eens zo’n hele grote rotzooi is geworden. Overal stonden natuurlijk blikjes, flesjes etc. maar iedereen die een glas omstootte was opgevoed genoeg om dat allemaal netjes zelf op te ruimen en ondanks een aanzienlijk geluidsniveau uit de radio en 25 à 30 dronken mensen zijn de buren niet komen klagen.
Caroline kon helaas niet aanwezig zijn, mede dankzij Johanna. Johanna houdt dan niet van confrontaties en gaat niet tegen Caroline in, maar ze manipuleert als een vrouw. Caroline zat nog te twijfelen of ze aanwezig zou zijn bij ons feest. Een goede vriending van haar woont al ruim een jaar in Londen en uitgerekend afgelopen weekend zou ze in Linköping zijn, de plaats waar Caroline studeerd. Heel subtiel had Johanna gevraagd hoe goed ze bevriend waren, hoe lang ze elkaar niet hadden gezien en hoe lang het eventueel zou duren voordat ze elkaar weer een volgende keer zouden zien. Jullie begrijpen natuurlijk dat Johanna er alle begrip voor had dat je zooo’n goede vriendin die je al zooo lang niet gezien hebt niet laat schieten voor een feestje hier.
Voor Zweedse begrippen begon ons feest al aan de late kant (half 7) en een deel van de mensen had al stevig ingedronken toen ze aankwamen. Een gast was toch maar even een luchtje gaan scheppen (om 7 uur), omdat hij zich toch niet zo lekker voelde, kon hij daarna het appartement niet meer terug vinden en moest een ander hem gaan ophalen. Op een gegeven moment zat er een stelletje onwijs te zoenen op de bank, ik wilde nog zeggen: ’Get a room’, maar ik bedacht met nog net op tijd dat dat dan hoogst waarschijnlijk mijn kamer zou zijn, dus ik had me nog op tijd ingehouden. Later bleek dat dat niet nodig was geweest, want mijn kamer was toch al bezet. Die dronken gast was toch nog niet helemaal lekker toen hij weer terug was en had mijn bed uitgezocht om zijn roes uit te slapen. Ach ja, we zullen het er maar op houden dat ik erg gelukkig was dat hij niet heeft gekotst in mijn bed.
Rond een uurtje of 12 hadden Johanna en ik besloten dat het misschien toch handig zou zijn om de stad in te gaan, omdat iedereen erg dronken begon te worden en we bang waren dat we de mensen anders de deur niet meer uit konden krijgen. Wij zijn dus maar weer naar de ’club’ van Södertälje geweest. We hebben op zich nog wel even lekker gedanst daar. We stonden met 5 vrouwen op de dansvloer toen er een of andere gast zich bij ons voegde. Het was niet echt het type waarin iemand van ons geïnteresseerd was, dus we hebben hem ook niet veel aandacht geschonken, maar om de een of andere reden had ik wel zijn aandacht getrokken. Ik vroeg me nog af waarom hij niet iemand van zijn eigen lengte had uitgezocht, want er waren 4 andere aanwezigen die wat dat betreft misschien wat beter compatible waren, maar ja ieder zijn eigen smaak zullen we maar zeggen. Hij was wel erg moeilijk om af te schudden, maar toen we met zijn allen even zijn gaan zitten (nadat de Zweedse aanwezigen nog even een rondje poker hadden gespeeld, bij de poker tafels in de club) was hij ook weg. Totdat Johanna en ik naar huis gingen, toen had ik hem ineens aan mijn hand hangen. Toegegeven, hij was niet bang om een blauwtje te lopen, want ik weet niet echt wat hij verwacht van iemand die hem de hele avond amper heeft aangekeken en ik verstond ook eigenlijk niet wat hij wilde, maar het was denk ik niet zijn bedoeling dat ik met Johanna naar huis zou gaan. Helaas, pindakaas.
Bij ons appartementje aangekomen begonnen Johanna en ik naar onze sleutels te zoeken, maar toen we de trap op liepen zagen we al dat dat niet helemaal nodig was. Niemand weet meer heel precies wat er gebeurt is, maar de heerstende opinie, of in ieder geval het vermoeden is dat ik als laatste de deur uit ging. Nu hebben wij niet één deur maar twee. De buitenste deur heeft het slot, en de binnenste kun je dicht doen, ik vermoed om geluid en kou van de gang buiten te houden. Ik had dus wel de binnenste achter me dicht getrokken, maar de buitenste was ik even vergeten. Gelukkig misten we niks uit ons appartement en konden we er dus wel om lachen. Wel hebben besloten om Caroline dit deel van het verhaal te onthouden. Ik weet niet of het paranoïa is of grootheidswaanzin, maar om de een of andere reden denkt Caroline dat de hele wereld uit is op haar (dure) spullen. Haar kamer is te klein voor alle rotzooi die ze heeft, dus veel van haar spullen heeft ze in kasten in het appartement liggen. Voordat ze naar Linköping ging afgelopen weekend heeft ze echter alles weggehaald en in haar kamer gelegd en die is altijd op slot. Het was trouwens niet heel moeilijk om informatie over het feest voor d’r achter te houden. Toen ze maandag weer terug kwam heeft ze in één adem gezegd: ’Hoe was jullie feest, ik heb dit weekend…’ Johanna heeft nog één poging gedaan om te vertellen over een gast die eerst Johanna had proberen te versieren en toen hij hoorde dat zij al een vriend had een poging bij mij had gedaan (dat viel ook tegen, want ik had al een andere gast in mijn bed voor die avond :)), maar voordat ze Johanna d’r zin kon afmaken, kregen we alweer de verhalen over alle mannen die haar champagne hadden aangeboden, over de twee gasten die ze belooft had later op de avond te ontmoeten (maar die ze had laten staan en hoe wanhopen dat die waren omdat ze tussen 3 en half 5 maar liefst 6 keer hadden gebeld) en natuurlijk over de gast die die avond wat meer geluk had gehad en alle andere dingen die we niet hoefden te weten.
’s Middags was ik nog samen met Johanna gaan shoppen voor nieuwe kleren om vervolgens ’s avonds toch maar te besluiten iets aan te trekken dat ik al had. Maar goed, ik heb nu in ieder geval wat leuks aan.
De vorige keer was ons feest erg leuk en het was afgelopen zaterdag erg duidelijk dat we toen een goede reputatie hebben opgebouwd. Het hele huis zat vol met mensen, ik gok zo’n 25 à 30 en het opmerkelijke was dat Johanna en ik daarvan maar ’n stuk of 10 kenden, de rest was meegekomen als ’kennis van’ of ’kennis van kennis van’. Gelukkig neemt iedereen hier zijn eigen drank mee. Tijdens het opruimen realiseerden we ons dat we zelfs verdienen aan het statiegeld op de blikjes die iedereen achterlaat. (Ik blijf toch een Hollander hè) Aangezien dit niet een studentenhuis is en het allemaal spullen zijn van Astra, was ik een beetje zenuwachtig, maar ik moet zeggen dat ondanks de grote hoeveelheden alcohol die op Zweedse feestjes worden genuttigd het niet eens zo’n hele grote rotzooi is geworden. Overal stonden natuurlijk blikjes, flesjes etc. maar iedereen die een glas omstootte was opgevoed genoeg om dat allemaal netjes zelf op te ruimen en ondanks een aanzienlijk geluidsniveau uit de radio en 25 à 30 dronken mensen zijn de buren niet komen klagen.
Caroline kon helaas niet aanwezig zijn, mede dankzij Johanna. Johanna houdt dan niet van confrontaties en gaat niet tegen Caroline in, maar ze manipuleert als een vrouw. Caroline zat nog te twijfelen of ze aanwezig zou zijn bij ons feest. Een goede vriending van haar woont al ruim een jaar in Londen en uitgerekend afgelopen weekend zou ze in Linköping zijn, de plaats waar Caroline studeerd. Heel subtiel had Johanna gevraagd hoe goed ze bevriend waren, hoe lang ze elkaar niet hadden gezien en hoe lang het eventueel zou duren voordat ze elkaar weer een volgende keer zouden zien. Jullie begrijpen natuurlijk dat Johanna er alle begrip voor had dat je zooo’n goede vriendin die je al zooo lang niet gezien hebt niet laat schieten voor een feestje hier.
Voor Zweedse begrippen begon ons feest al aan de late kant (half 7) en een deel van de mensen had al stevig ingedronken toen ze aankwamen. Een gast was toch maar even een luchtje gaan scheppen (om 7 uur), omdat hij zich toch niet zo lekker voelde, kon hij daarna het appartement niet meer terug vinden en moest een ander hem gaan ophalen. Op een gegeven moment zat er een stelletje onwijs te zoenen op de bank, ik wilde nog zeggen: ’Get a room’, maar ik bedacht met nog net op tijd dat dat dan hoogst waarschijnlijk mijn kamer zou zijn, dus ik had me nog op tijd ingehouden. Later bleek dat dat niet nodig was geweest, want mijn kamer was toch al bezet. Die dronken gast was toch nog niet helemaal lekker toen hij weer terug was en had mijn bed uitgezocht om zijn roes uit te slapen. Ach ja, we zullen het er maar op houden dat ik erg gelukkig was dat hij niet heeft gekotst in mijn bed.
Rond een uurtje of 12 hadden Johanna en ik besloten dat het misschien toch handig zou zijn om de stad in te gaan, omdat iedereen erg dronken begon te worden en we bang waren dat we de mensen anders de deur niet meer uit konden krijgen. Wij zijn dus maar weer naar de ’club’ van Södertälje geweest. We hebben op zich nog wel even lekker gedanst daar. We stonden met 5 vrouwen op de dansvloer toen er een of andere gast zich bij ons voegde. Het was niet echt het type waarin iemand van ons geïnteresseerd was, dus we hebben hem ook niet veel aandacht geschonken, maar om de een of andere reden had ik wel zijn aandacht getrokken. Ik vroeg me nog af waarom hij niet iemand van zijn eigen lengte had uitgezocht, want er waren 4 andere aanwezigen die wat dat betreft misschien wat beter compatible waren, maar ja ieder zijn eigen smaak zullen we maar zeggen. Hij was wel erg moeilijk om af te schudden, maar toen we met zijn allen even zijn gaan zitten (nadat de Zweedse aanwezigen nog even een rondje poker hadden gespeeld, bij de poker tafels in de club) was hij ook weg. Totdat Johanna en ik naar huis gingen, toen had ik hem ineens aan mijn hand hangen. Toegegeven, hij was niet bang om een blauwtje te lopen, want ik weet niet echt wat hij verwacht van iemand die hem de hele avond amper heeft aangekeken en ik verstond ook eigenlijk niet wat hij wilde, maar het was denk ik niet zijn bedoeling dat ik met Johanna naar huis zou gaan. Helaas, pindakaas.
Bij ons appartementje aangekomen begonnen Johanna en ik naar onze sleutels te zoeken, maar toen we de trap op liepen zagen we al dat dat niet helemaal nodig was. Niemand weet meer heel precies wat er gebeurt is, maar de heerstende opinie, of in ieder geval het vermoeden is dat ik als laatste de deur uit ging. Nu hebben wij niet één deur maar twee. De buitenste deur heeft het slot, en de binnenste kun je dicht doen, ik vermoed om geluid en kou van de gang buiten te houden. Ik had dus wel de binnenste achter me dicht getrokken, maar de buitenste was ik even vergeten. Gelukkig misten we niks uit ons appartement en konden we er dus wel om lachen. Wel hebben besloten om Caroline dit deel van het verhaal te onthouden. Ik weet niet of het paranoïa is of grootheidswaanzin, maar om de een of andere reden denkt Caroline dat de hele wereld uit is op haar (dure) spullen. Haar kamer is te klein voor alle rotzooi die ze heeft, dus veel van haar spullen heeft ze in kasten in het appartement liggen. Voordat ze naar Linköping ging afgelopen weekend heeft ze echter alles weggehaald en in haar kamer gelegd en die is altijd op slot. Het was trouwens niet heel moeilijk om informatie over het feest voor d’r achter te houden. Toen ze maandag weer terug kwam heeft ze in één adem gezegd: ’Hoe was jullie feest, ik heb dit weekend…’ Johanna heeft nog één poging gedaan om te vertellen over een gast die eerst Johanna had proberen te versieren en toen hij hoorde dat zij al een vriend had een poging bij mij had gedaan (dat viel ook tegen, want ik had al een andere gast in mijn bed voor die avond :)), maar voordat ze Johanna d’r zin kon afmaken, kregen we alweer de verhalen over alle mannen die haar champagne hadden aangeboden, over de twee gasten die ze belooft had later op de avond te ontmoeten (maar die ze had laten staan en hoe wanhopen dat die waren omdat ze tussen 3 en half 5 maar liefst 6 keer hadden gebeld) en natuurlijk over de gast die die avond wat meer geluk had gehad en alle andere dingen die we niet hoefden te weten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
