Caroline

Ik begin me steeds meer af te vragen of ik nu zo veel pech heb qua huisgenoten, of dat ik nou zo veeleisend ben (antwoord op deze vraag is niet persé nodig :)).
Met Johanna kan ik het erg goed vinden. We gaan samen sporten en als we samen thuis zijn kletsen we wat, kijken tv of gaan gewoon onze eigen weg. Met Caroline heb ik echter wat meer problemen. Zo gauw zij binnenkomt is het gedaan met de rust. Er is niks dat ze zachtjes kan doen, of ze nou een deur dicht doet, een tas neerzet, een bord uit de kast pakt het maakt altijd herrie. Ze stort vervolgens haar hele verhaal over je heen en vertrekt weer. Van het begin af aan wist ik dat wij nooit de beste vriendinnen zouden worden, omdat we gewoon te veel verschillen, maar hoe langer ik d’r ken hoe minder ik d’r mag en ik geloof dat dat steeds meer wederzijds aan het worden is.
De voornaamste reden dat ik d’r niet mag is omdat ik vind dat ze gigantisch verwend, arrogant en met name egoïstisch is, omdat ze denkt dat ze meer is dan de rest omdat papa veel geld heeft. En ze kan zo neerbuigend over of tegen mensen praten, en ze op zo’n onfatsoenlijke manier behandelen. Het nadeel is alleen dat ze waarschijnlijk nooit anders heeft gedaan en het voor haar zo natuurlijk is geworden, dat ze het op zo’n natuurlijke manier brengt dat je het in het begin niet eens door hebt. En een deel van de mensen durft denk ik ook niet tegen d’r in te gaan. Iedereen lijkt alles dus maar van d’r te pikken. De reden dat Caroline mij dus niet zo mag is, omdat ik dat niet doe.
Ik heb nog nooit gehoord dat Caroline mensen iets vraagt, ze geeft altijd bevelen. Het is alleen zo gewoon voor haar, dat je het in het begin niet eens door hebt. Na een tijdje heb ik echter een keer ’woef’ gezegd toen ze weer met een bevel kwam. Eerst keek ze me heel raar aan, de blik die ik daarna kreeg toen ik zei ’Ja, ik ben je hondje niet’ sprak echt boekdelen.
Laatst ging d’r telefoon een keer. Ze kwam d’r kamer uit gerend (schreeuwend) dat ik de telefoon moest oppakken en zeggen dat het haar telefoon was en dat ze niet aan de lijn kon komen. Dus ik heb d’r eens heel rustig aangekeken en gevraagd wat dat nou weer voor een onzin was en vriendelijk gezegd dat ik niet van plan was dat te doen. Ze stond een halve meter met haar gezicht voor het mijne te schreewen dat ik het niet begreep, want misschien was het iemand die ze niet wilde spreken (caller-id stond uit), dus ik zei, dan neem je gewoon niet op. Ja maar ik begreep het niet want misschien was het ook wel d’r moeder. Ze stond echt te schreeuwen of de wereld zou vergaan als ik het niet deed. Dus ik had d’r rustig uitgelegd dat ik niet d’r secretaresse ben en dus niet aan die ongein mee zou doen en toen de telefoon niet meer over ging heb ik alleen maar gezegd ’probleem opgelost’. Nou die blik in d’r ogen!!! Ik denk dat ze niet eens kwaad was, eerder verbaast. Het zou me niks verbazen als dat de eerste keer zou zijn geweest dat iemand niet maar klakkeloos doet wat ze opdraagt, zelfs niet als ze als een klein kind begint te schreeuwen en te drammen. Johanna zei later ook, dat zij inderdaad al een keer de telefoon voor d’r had beantwoord en het waarschijnlijk weer zou doen als ze zo zou schreeuwen, alleen maar om van het geschreeuw af te zijn. Kijk, ik hou ook niet echt van confrontaties en ik kies ook liever voor de lieve vrede, maar in zo’n geval moet het dan maar, want ik heb echt geen zin om zo erg over me heen te laten lopen en gebruik van me te laten maken. Maar Caroline vind het allemaal heel normaal. Zo gauw je d’r wat vraagt of zegt begint ze te schreeuwen en doet vervolgens toch niet wat je vraagt en zo gauw jij iets doet wat haar niet zint begint ze ook te schreeuwen en verwacht ze verder dat je het wel doet. Sorry meisje, maar zo zit de wereld niet in elkaar. De mijne in ieder geval niet, de hare tot nu toe blijkbaar wel, maar daar breng ik nu op een uiterst wrede manier een einde aan.
Een eigenschap die Johanna ook heeft, is dat zij zich net als ik dood irriteerd aan Caroline d’r gedrag, maar als Caroline er dan is ten eerste niks zegt en ten tweede net zo gezellig met d’r kan zitten kletsen, of in ieder geval de indruk kan wekken dat het gezellig is. Dat lukt mij dan net weer niet. Caroline heeft me nu al zo vaak over de zeik geholpen dat ik echt niet meer leuk met d’r over koetjes en kalfjes kan praten, sowieso praat ze meestal Zweeds en meestal tegen Johanna, dus dan hoef ik toch al niet mee te doen. Het kost mij op dit moment al moeite om d’r ’s ochtends vriendelijk goedemorgen te wensen.
Een eigenschap van mij die Caroline waarschijnlijk ook stoort is dat ik niet zo snel onder de indruk raak van d’r grote verhalen. Als ze eerst een halve dag zielig zit te kuchen en daarna een heel verhaal begint over hoe d’r vrienden d’r dit weekend weer gebeld hebben en d’r overgehaald hebben om mee uit te gaan (ze zijn ook zoooo vervelend (puke)) en dat ze het afgelopen weekend drie keer op rij zo kacheltje lam is geweest dat ze niet eens meer precies weet wat ze gedaan heeft, behalve dat ze op de bar heeft gedanst bla bla bla, dan is mijn reactie niet: ”goh wat heb jij toch geweldige vrienden, ik wou dat ik zo’n mooi leven had als jij!!!” Nee, ik zeg dan ”Je bent al ruim twee weken peniciline aan het slikken (die ze telkens receptloos in Spanje koopt en slikt als het haar uit komt) en aan het klagen dat je verkoudheid niet over gaat, maar vind je het heel gek?”
Als ze ’s ochtends vroeg letterlijk als een klein kind in de keuken staat te springen en jengelen, dat ze de ramen van d’r auto moet krabben omdat het gevroren heeft, dan is het meeste medelijden dat ik kan opbrengen ”kut hè, als al de luxe in je leven je zo veel problemen geeft.” Dat dat dan net niet helemaal de reactie is waar zij op hoopt daar kan ik ook niks aan doen.
En afgelopen week moest ze een presentatie geven bij Astra over wat ze tot nu toe gedaan heeft. Ze werkt samen met een ander meisje van d’r studie aan een project, iets met logistiek. Dat andere meisje was een beetje zenuwachtig geweest, maar Caroline vertelde op de meest arrogante manier dat zij dat niet was, omdat ze weet wat ze doet en dat als de rest niet competent genoeg is om het te begrijpen dan kan zij daar verder ook niks aan doen. Ik denk dat wij ons hadden moeten vergapen aan al het zelfvertrouwen dat ze daar ten toon sprijdde, maar ja, ik kwam weer eens niet verder dan te zeggen dat ik het nogal arrogant vond en dat het waarschijnlijk ook niet zo’n slimme houding is, want het maakt niet uit hoe incompetent de mensen zijn, zo lang zij jou betalen en bepalen of jij je baan mag houden is het volgens mij nog altijd jou taak om hen op een voor hun begrijpelijke manier uit te leggen wat je doet (in het geval van een stage plek geldt dat misschien iets minder maar toch.)
Ik zou met gemak nog 10 kantjes vol kunnen tikken over al d’r arrogante, egoïstische, neerbuigende en onredelijke uitspattingen van d’r, maar ik wil jullie niet nog langer vervelen daarbij is het al laat en ze is dit weekend waarschijnlijk weer niet thuis, dus ik kan gewoon van mijn rust gaan genieten. Wie weet gaat er nog een ’wordt vervolgd’ komen.