Vriendje
Door: Elke
Blijf op de hoogte en volg Elke
01 November 2005 | Zweden, Södertälje
Na een aantal weekenden die ik in mijn uppie in ons appartement heb doorgebracht en waarover weinig noemenswaardigs te melden valt, is het afgelopen weekend opgefleurd door de aanwezigheid van mijn vriendje. Achteraf hebben we een goed weekend uitgezocht, want de klok is verzet, dus we hadden een uur extra (gelukkig werden we daar door mijn collegaatje op gewezen, anders hadden we dat denk ik echt niet geweten) en het is de hele vorige week klote weer geweest, erg koud en met regen, maar vanaf donderdag werd het beter en we hebben, net als afgelopen zomer, perfect weer gehad. Ik denk dat de Zweedse weergoden ons gunstig gestemd zijn.
Het was al een tijdje bekend dat Martin dit weekend zou komen en vanaf een week ervoor was het aftellen dan toch echt begonnen, maar met name de laatste paar uur waren het zwaarste. Martin zou op donderdag komen, maar als je op donderdag om 7.00 uur opstaat en je moet dan nog tot 22.30 die avond wachten tot je hem eindelijk op Stockholm centraal tegenkomt, dan duurt een dag, en zeker dat gedeelte nadat je klaar bent op je werk, toch best lang. Maar goed, hij was er in ieder geval. Tegen dat we thuis waren was het al best laat en na wat gedronken te hebben zijn we gaan slapen.
Ik had Martin voor het slapen gaan nog gezegd dat dit appartement toch iets lawaaieriger is dan die aan de Kämpevägen. Mijn beide huisgenoten waren weg voor het weekend, dus daar zouden we geen last van hebben, maar van buiten komt hier ook nog wel wat meer geluid. Ik zei nog, als je pech hebt beginnen ze hier morgen aan de stoep, want de eerste ochtend dat ik in ons nieuwe appartement wakker werd was dat van een hels lawaai omdat het asvalt van de stoep werd verwijderd. Dat was echter alweer een paar weken geleden en sinds dien is er niets meer gebeurt. Ik denk echter dat iedereen wel kan raden met welke pech wij vrijdag om half 8 wakker werden. Rond een uurtje of 10 waren ze halverwege met het opnieuw asfalteren en zijn ze weer gestopt.
We zijn die ochtend bij Astra gaan brunchen, met twee van mijn collega’s. Ik heb een collegaatje hier dat nogal geïnteresseerd is de partners van haar collega’s. Ze had al een paar keer gevraagd naar een foto van Martin, maar die had ik steeds niet bij de hand en later was ik het dan weer vergeten. Toen ze hoorde dat hij hierheen kwam was het eerste wat ze zei: ”Oh, dan kunnen jullie komen lunchen, dan kan ik heb ontmoeten.” Dat is dus geschiedt in de grote cafetaria van Astra, daar kun je namelijk ook introducees meenemen voor de lunch (wat voor ons dus op een brunch neerkwam). Aangezien ik donderdag nog iets vergeten was, had ik Martin gezegd dat hij even op me moest blijven wachten terwijl ik het ging halen, maar de collega’s kunnen ook introducees mee de site op nemen, dus toen kon Martin mee om mijn mega grote kantoor te bewonderen.
Aangezien we allebei hard gewerkt hadden de laatste tijd hebben we de rest van de dag een beetje rustig gehouden. Ik moest nog wat boodschappen doen en mijn was (want ik heb net genoeg handdoeken en ondergoed om het een week op vol te houden). In de winkel was de ABBA Gold cd in de aanbieding en aangezien ik vond dat je Zweden toch niet kunt verlaten zonder ABBA heb ik die maar gekocht, dus die avond hebben we lopen swingen op ABBA.
Voor zaterdag hadden we kaartjes voor een ijhockey wedstrijd. Ik had ze al een tijdje geleden gekocht. Het was wel grappig want toen ik ze kocht had ik gevraagd voor tickets van de wedstrijd die op die zaterdag in het stadium van Stockholm werd gespeeld. Toen dat meisje zei welke teams er speelden zei ik ” I don’t care, I just want to see a game”, ik geloof niet dat dat de respons was die ze verwachtte. Anyway, de wedstrijd zou om 3 uur beginnen, wij waren al om kwart over twee bij het stadium, want we wilden eerste nog een hapje eten. Ik vond het al vrij rustig, maar ik dacht het is een groot stadium, met veel ingangen dus de drukte zal wel goed gespreidt worden. Maar toen we om kwart voor 3 bij ’onze’ ingang kwamen, waren de deuren nog dicht, was het donker binnen en stonden er nog ongeveer 10 andere mensen. Na een tijdje bleek dat ze de wedstrijd verplaatst hadden naar 7 uur. Dus wij hadden nog 4 uur om te doden. We zijn toen Stockholm maar ingegaan, maar ik had mijn boekje van Stokholm niet bij me, dus we konden niet zoeken naar ietst leuks om nog te doen. En geen boekje betekende ook geen plattegrond, en zwerven zonder dat je weet waar je bent als je over 4 uur toch weer ergens moet zijn is niet zo handig. Toch hebben we in een avontuurlijke bui besloten eens drie metrohaltes later dan normaal uit te stappen om te kijken wat daar te doen was. Was geen brilliant plan. Er was niet echt wat te doen. We zijn een stukje gaan lopen en toen maar eens in een bushalte op de kaart gekeken waar we heen moesten, want ik dacht dat het centrum links was, Martin dacht dat het achter ons lag en jullie raden het al, het lag rechts van ons. We hadden die avond uitgebreid willen gaan uit eten, maar we zaten nu nogal met een deadline, dus dat ging niet door. We waren eigenlijk bang om nu om 5 uur als enige in een leeg restaurant te zitten, maar de etenstijden van de Zweden zijn blijkbaar nogal verschillend dan die van ons Nederlanders, want om kwart over vier zaten we in een restaurant dat toch al half vol zat. We hebben lekkere tapas gegeten en daarna zijn we voor de tweede keer naar het stadium afgereist en dit keer was er wel een wedstrijd.
De wedstrijd begon met lawaai, lichteffecten etc., maar daarna was er buiten de wedstrijd niet zo veel. Een ijshockey wedstrijd is drie keer 20 minuten effectieve speeltijd (dat komt er in de praktijk op neer dat ze ongeveer 40 minuten over een deel doen). In de eerste rust was er nog een wedstrijdje ijshockey tussen twee kinder teams, maar in de tweede was er helemaal niks, geen chearleaders, of andere dingen om het publiek te vermaken, terwijl elke rust toch ook 20 minuten duurt. Wat dat betreft moeten ze hier misschien toch eens naar de Verenigde Staten om daar af te kijken hoe het moet.
De wedstrijd was tussen Djurgarden (een wijk van Stockholm) en Timrå. Voor Djurgarden was het dus een thuis wedstrijd, maar er zat een grote groep supporters van Timrå met zijn allen in één blok van het stadium en ze hebben meer lawaai gemaakt dan alle Djurgarden supporters bij elkaar. Uiteindelijk heeft Timrå ook gewonnen. Het was dus goed dat ik een rode trui aan had (van Timrå), Martin had helaas voor een blauwe trui gekozen (de kleur van de losers!!!).
Ik was nog zo snugger om de mensen naast ons te vragen waar Timrå vandaan kwam. Blijkt dus dat er een hele originele reden was om Timrå, Timrå te noemen … Precies, ze komen uit Timrå, een plaatje waar ik nog nooit van gehoord had, maar wat ongeveer 400 km boven Stockholm ligt. Heb me de rest van de wedstrijd dus maar koest gehouden, ondanks dat Martin en ik geen van tweeën echt wisten wat de spelregels waren. De helft van de tijd werd er boe geroepen, zonder dat we doorhadden wat er nou gebeurt was en dan moesten er weer één (of twee of drie) de time-out in. Voor het wisselen hebben we niet echt een regel kunnen ontdekken, er staan 6 man in het veld, maar die kunnen op elke willekeurig moment in elke willekeurige hoeveelheid gewisseld worden. Een volledig geaccepteerde verdedigings techniek is om gewoon heel hard tegen iemand aan te rijden zodat hij tegen het plexiglas aan slaat en je mag de puck als hij door de lucht vliegt gewoon met je handen opvangen en voor je eigen stick neerleggen om verder te spelen. Als je liever met je schaats tegen de puck aan schopt mag dat trouwens ook. Wanneer er een stick in tweeën breekt gaat degene zonder stick zo snel mogelijk het veld uit en wordt er iemand met een intakte stick het veld in gestuurd. De kapotte stick blijft gewoon op het ijs liggen totdat het spel wordt stilgelegd om een andere reden. Al met al een mooi spel dus!
Later die avond op het station van Stockholm vond ik het ook erg mooi om te zien hoe de supporters van Timrå op het ene perron stonden en die van Djurgarden op het andere, tegen elkaar aan te zingen / schreeuwen, maar zonder enige vorm van geweld. Ook in het stadium zitten alle supporters gewoon door elkaar heen. Een groep Timrå-ers had een heel blok afgekocht, maar je kunt gewoon met een kaartje het hele stadium door lopen, de supporters worden dus door niks van elkaar gescheiden. Toch jammer dat zoiets je moet verbazen.
Zondag zijn we naar Drottningholm geweest. Dat is het kasteel waar de koninklijke familie woont. Na twee uur reizen kwamen we daar eindelijk aan. De Zweden zijn dol op kansspelen en wij hebben een nieuw spel gevonden. ”Hoeveel strippen kost het om…” het aantal strippen dat je voor een reis wordt afgestempeld wil namelijk nog wel eens verschillen per conducteur. Een klein deel van het kasteel was open voor bezichtiging, dat hebben we dus ook bezichtigd, verder hebben we daar door de tuin gelopen. Het was duidelijk dat het Zweedse koningshuis iets heeft, of heeft gehad, met China, want op de vreemdste plekken kwam je nog vreemdere Chinese voorwerpen tegen.
Met Martin’s interesse in mooie oude gebouwen en met de prinses die diep in mij schuilt hebben wij al vele kastelen bezocht. Ik moet zeggen dat ik deze wat betreft het aangelegde stuk tuin niet zo indrukwekkend vond, maar de omgeving vond ik wel mooi. Het kasteel ligt op een eiland en kijkt uit over een stuk water en aan de overkant zijn alleen maar nog meer eilanden allemaal met alleen maar bossen en ook om het aangelegde stuk tuin zit een groot deel bos waar we lekker gewandeld hadden. In de tuin hebben Martin en ik nog een poging gedaan om ons in te leven in het hoffelijke bestaan van weleer, na lang zoeken naar een stukje vrouwlijk bestaan van weleer heb ik me maar ingeleefd in een man van weleer. Bovendien heeft Martin er ook nog een romantische uitspatting gehad. (Als jullie de foto’s zien begrijpen jullie wat ik bedoel, zal proberen ze zo snel mogelijk op de site te zetten, en wat betreft het laatste moet ik even zeggen dat M en E staat voor ’Martin’ en ’Elke’ en NIET voor ’me’)
Ondanks dat het weer hier redelijk goed was vergeleken met de week ervoor was het toch een frisse herfst lucht en aangezien ze de bussen en treinen hier goed stoken waren we tegen dat we terugkwamen in Södertälje toch redelijk loom en ingekakt. We hebben hier nog lekker gegeten in een restaurantje en daarna genoten van onze laatste avond samen.
Maandag hebben ze het laatste stuk van de stoep afgemaakt, gelukkig hebben ze hiermee gewacht totdat wij al wakker waren. Martin’s trein vertrok om 12.50. Dat was toch niet echt ideaal moet ik zeggen, we hebben wat tv gekeken (en op maandag ochtend geeft dat je toch het gevoel of je spijbelt), maar je zit toch de hele tijd te wachten tot hij moet gaan, eigenlijk doe je dat het hele weekend al een beetje. Al die tijd keek ik uit naar het weekend dat Martin zou komen en vanaf het moment dat hij er dan is, gaat er in je onderbewuste een knop om en begint het wachten tot hij weer wegmoet.
Nadat ik Martin had uitgezwaaid met ik weer naar mijn stage gegaan. Ik moet zeggen dat de motivatie daarvoor niet echt aanwezig was. Deze keer afscheid nemen was echt veel moeilijker dan de vorige keer. Daarbij komt dat Sandra de afgelopen twee en een halve week is weggeweest, ik heb in die tussentijd toch wel redelijk wat gedaan, maar nu liggen er alleen nog de dingen die niet zo makkelijk gaan. Ik had dus veel meer zin om met Martin in die trein te stappen dan terug te gaan naar mijn problematische analyses. Gelukkig had ik de draad toch wel weer snel opgepakt toen ik er eindelijk was. En één pluspunt is wel dat ik nu na ruim twee maanden zonder, eindelijk weer mijn puzzleboekjes heb waarmee Martin mij heeft bevoorraad en tijdschriften, waarmee ik tot de kerst weer vooruit moet kunnen. At the end of the day, you have to count your blessings, zullen we maar zeggen.
Het was al een tijdje bekend dat Martin dit weekend zou komen en vanaf een week ervoor was het aftellen dan toch echt begonnen, maar met name de laatste paar uur waren het zwaarste. Martin zou op donderdag komen, maar als je op donderdag om 7.00 uur opstaat en je moet dan nog tot 22.30 die avond wachten tot je hem eindelijk op Stockholm centraal tegenkomt, dan duurt een dag, en zeker dat gedeelte nadat je klaar bent op je werk, toch best lang. Maar goed, hij was er in ieder geval. Tegen dat we thuis waren was het al best laat en na wat gedronken te hebben zijn we gaan slapen.
Ik had Martin voor het slapen gaan nog gezegd dat dit appartement toch iets lawaaieriger is dan die aan de Kämpevägen. Mijn beide huisgenoten waren weg voor het weekend, dus daar zouden we geen last van hebben, maar van buiten komt hier ook nog wel wat meer geluid. Ik zei nog, als je pech hebt beginnen ze hier morgen aan de stoep, want de eerste ochtend dat ik in ons nieuwe appartement wakker werd was dat van een hels lawaai omdat het asvalt van de stoep werd verwijderd. Dat was echter alweer een paar weken geleden en sinds dien is er niets meer gebeurt. Ik denk echter dat iedereen wel kan raden met welke pech wij vrijdag om half 8 wakker werden. Rond een uurtje of 10 waren ze halverwege met het opnieuw asfalteren en zijn ze weer gestopt.
We zijn die ochtend bij Astra gaan brunchen, met twee van mijn collega’s. Ik heb een collegaatje hier dat nogal geïnteresseerd is de partners van haar collega’s. Ze had al een paar keer gevraagd naar een foto van Martin, maar die had ik steeds niet bij de hand en later was ik het dan weer vergeten. Toen ze hoorde dat hij hierheen kwam was het eerste wat ze zei: ”Oh, dan kunnen jullie komen lunchen, dan kan ik heb ontmoeten.” Dat is dus geschiedt in de grote cafetaria van Astra, daar kun je namelijk ook introducees meenemen voor de lunch (wat voor ons dus op een brunch neerkwam). Aangezien ik donderdag nog iets vergeten was, had ik Martin gezegd dat hij even op me moest blijven wachten terwijl ik het ging halen, maar de collega’s kunnen ook introducees mee de site op nemen, dus toen kon Martin mee om mijn mega grote kantoor te bewonderen.
Aangezien we allebei hard gewerkt hadden de laatste tijd hebben we de rest van de dag een beetje rustig gehouden. Ik moest nog wat boodschappen doen en mijn was (want ik heb net genoeg handdoeken en ondergoed om het een week op vol te houden). In de winkel was de ABBA Gold cd in de aanbieding en aangezien ik vond dat je Zweden toch niet kunt verlaten zonder ABBA heb ik die maar gekocht, dus die avond hebben we lopen swingen op ABBA.
Voor zaterdag hadden we kaartjes voor een ijhockey wedstrijd. Ik had ze al een tijdje geleden gekocht. Het was wel grappig want toen ik ze kocht had ik gevraagd voor tickets van de wedstrijd die op die zaterdag in het stadium van Stockholm werd gespeeld. Toen dat meisje zei welke teams er speelden zei ik ” I don’t care, I just want to see a game”, ik geloof niet dat dat de respons was die ze verwachtte. Anyway, de wedstrijd zou om 3 uur beginnen, wij waren al om kwart over twee bij het stadium, want we wilden eerste nog een hapje eten. Ik vond het al vrij rustig, maar ik dacht het is een groot stadium, met veel ingangen dus de drukte zal wel goed gespreidt worden. Maar toen we om kwart voor 3 bij ’onze’ ingang kwamen, waren de deuren nog dicht, was het donker binnen en stonden er nog ongeveer 10 andere mensen. Na een tijdje bleek dat ze de wedstrijd verplaatst hadden naar 7 uur. Dus wij hadden nog 4 uur om te doden. We zijn toen Stockholm maar ingegaan, maar ik had mijn boekje van Stokholm niet bij me, dus we konden niet zoeken naar ietst leuks om nog te doen. En geen boekje betekende ook geen plattegrond, en zwerven zonder dat je weet waar je bent als je over 4 uur toch weer ergens moet zijn is niet zo handig. Toch hebben we in een avontuurlijke bui besloten eens drie metrohaltes later dan normaal uit te stappen om te kijken wat daar te doen was. Was geen brilliant plan. Er was niet echt wat te doen. We zijn een stukje gaan lopen en toen maar eens in een bushalte op de kaart gekeken waar we heen moesten, want ik dacht dat het centrum links was, Martin dacht dat het achter ons lag en jullie raden het al, het lag rechts van ons. We hadden die avond uitgebreid willen gaan uit eten, maar we zaten nu nogal met een deadline, dus dat ging niet door. We waren eigenlijk bang om nu om 5 uur als enige in een leeg restaurant te zitten, maar de etenstijden van de Zweden zijn blijkbaar nogal verschillend dan die van ons Nederlanders, want om kwart over vier zaten we in een restaurant dat toch al half vol zat. We hebben lekkere tapas gegeten en daarna zijn we voor de tweede keer naar het stadium afgereist en dit keer was er wel een wedstrijd.
De wedstrijd begon met lawaai, lichteffecten etc., maar daarna was er buiten de wedstrijd niet zo veel. Een ijshockey wedstrijd is drie keer 20 minuten effectieve speeltijd (dat komt er in de praktijk op neer dat ze ongeveer 40 minuten over een deel doen). In de eerste rust was er nog een wedstrijdje ijshockey tussen twee kinder teams, maar in de tweede was er helemaal niks, geen chearleaders, of andere dingen om het publiek te vermaken, terwijl elke rust toch ook 20 minuten duurt. Wat dat betreft moeten ze hier misschien toch eens naar de Verenigde Staten om daar af te kijken hoe het moet.
De wedstrijd was tussen Djurgarden (een wijk van Stockholm) en Timrå. Voor Djurgarden was het dus een thuis wedstrijd, maar er zat een grote groep supporters van Timrå met zijn allen in één blok van het stadium en ze hebben meer lawaai gemaakt dan alle Djurgarden supporters bij elkaar. Uiteindelijk heeft Timrå ook gewonnen. Het was dus goed dat ik een rode trui aan had (van Timrå), Martin had helaas voor een blauwe trui gekozen (de kleur van de losers!!!).
Ik was nog zo snugger om de mensen naast ons te vragen waar Timrå vandaan kwam. Blijkt dus dat er een hele originele reden was om Timrå, Timrå te noemen … Precies, ze komen uit Timrå, een plaatje waar ik nog nooit van gehoord had, maar wat ongeveer 400 km boven Stockholm ligt. Heb me de rest van de wedstrijd dus maar koest gehouden, ondanks dat Martin en ik geen van tweeën echt wisten wat de spelregels waren. De helft van de tijd werd er boe geroepen, zonder dat we doorhadden wat er nou gebeurt was en dan moesten er weer één (of twee of drie) de time-out in. Voor het wisselen hebben we niet echt een regel kunnen ontdekken, er staan 6 man in het veld, maar die kunnen op elke willekeurig moment in elke willekeurige hoeveelheid gewisseld worden. Een volledig geaccepteerde verdedigings techniek is om gewoon heel hard tegen iemand aan te rijden zodat hij tegen het plexiglas aan slaat en je mag de puck als hij door de lucht vliegt gewoon met je handen opvangen en voor je eigen stick neerleggen om verder te spelen. Als je liever met je schaats tegen de puck aan schopt mag dat trouwens ook. Wanneer er een stick in tweeën breekt gaat degene zonder stick zo snel mogelijk het veld uit en wordt er iemand met een intakte stick het veld in gestuurd. De kapotte stick blijft gewoon op het ijs liggen totdat het spel wordt stilgelegd om een andere reden. Al met al een mooi spel dus!
Later die avond op het station van Stockholm vond ik het ook erg mooi om te zien hoe de supporters van Timrå op het ene perron stonden en die van Djurgarden op het andere, tegen elkaar aan te zingen / schreeuwen, maar zonder enige vorm van geweld. Ook in het stadium zitten alle supporters gewoon door elkaar heen. Een groep Timrå-ers had een heel blok afgekocht, maar je kunt gewoon met een kaartje het hele stadium door lopen, de supporters worden dus door niks van elkaar gescheiden. Toch jammer dat zoiets je moet verbazen.
Zondag zijn we naar Drottningholm geweest. Dat is het kasteel waar de koninklijke familie woont. Na twee uur reizen kwamen we daar eindelijk aan. De Zweden zijn dol op kansspelen en wij hebben een nieuw spel gevonden. ”Hoeveel strippen kost het om…” het aantal strippen dat je voor een reis wordt afgestempeld wil namelijk nog wel eens verschillen per conducteur. Een klein deel van het kasteel was open voor bezichtiging, dat hebben we dus ook bezichtigd, verder hebben we daar door de tuin gelopen. Het was duidelijk dat het Zweedse koningshuis iets heeft, of heeft gehad, met China, want op de vreemdste plekken kwam je nog vreemdere Chinese voorwerpen tegen.
Met Martin’s interesse in mooie oude gebouwen en met de prinses die diep in mij schuilt hebben wij al vele kastelen bezocht. Ik moet zeggen dat ik deze wat betreft het aangelegde stuk tuin niet zo indrukwekkend vond, maar de omgeving vond ik wel mooi. Het kasteel ligt op een eiland en kijkt uit over een stuk water en aan de overkant zijn alleen maar nog meer eilanden allemaal met alleen maar bossen en ook om het aangelegde stuk tuin zit een groot deel bos waar we lekker gewandeld hadden. In de tuin hebben Martin en ik nog een poging gedaan om ons in te leven in het hoffelijke bestaan van weleer, na lang zoeken naar een stukje vrouwlijk bestaan van weleer heb ik me maar ingeleefd in een man van weleer. Bovendien heeft Martin er ook nog een romantische uitspatting gehad. (Als jullie de foto’s zien begrijpen jullie wat ik bedoel, zal proberen ze zo snel mogelijk op de site te zetten, en wat betreft het laatste moet ik even zeggen dat M en E staat voor ’Martin’ en ’Elke’ en NIET voor ’me’)
Ondanks dat het weer hier redelijk goed was vergeleken met de week ervoor was het toch een frisse herfst lucht en aangezien ze de bussen en treinen hier goed stoken waren we tegen dat we terugkwamen in Södertälje toch redelijk loom en ingekakt. We hebben hier nog lekker gegeten in een restaurantje en daarna genoten van onze laatste avond samen.
Maandag hebben ze het laatste stuk van de stoep afgemaakt, gelukkig hebben ze hiermee gewacht totdat wij al wakker waren. Martin’s trein vertrok om 12.50. Dat was toch niet echt ideaal moet ik zeggen, we hebben wat tv gekeken (en op maandag ochtend geeft dat je toch het gevoel of je spijbelt), maar je zit toch de hele tijd te wachten tot hij moet gaan, eigenlijk doe je dat het hele weekend al een beetje. Al die tijd keek ik uit naar het weekend dat Martin zou komen en vanaf het moment dat hij er dan is, gaat er in je onderbewuste een knop om en begint het wachten tot hij weer wegmoet.
Nadat ik Martin had uitgezwaaid met ik weer naar mijn stage gegaan. Ik moet zeggen dat de motivatie daarvoor niet echt aanwezig was. Deze keer afscheid nemen was echt veel moeilijker dan de vorige keer. Daarbij komt dat Sandra de afgelopen twee en een halve week is weggeweest, ik heb in die tussentijd toch wel redelijk wat gedaan, maar nu liggen er alleen nog de dingen die niet zo makkelijk gaan. Ik had dus veel meer zin om met Martin in die trein te stappen dan terug te gaan naar mijn problematische analyses. Gelukkig had ik de draad toch wel weer snel opgepakt toen ik er eindelijk was. En één pluspunt is wel dat ik nu na ruim twee maanden zonder, eindelijk weer mijn puzzleboekjes heb waarmee Martin mij heeft bevoorraad en tijdschriften, waarmee ik tot de kerst weer vooruit moet kunnen. At the end of the day, you have to count your blessings, zullen we maar zeggen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
