Kerstvakantie

Toen ik op vrijdag 23 december om 14.00 uur nog één van de weinige (3) die-hards was die nog aan het werk was, vond ik het ook wel mooi geweest en ben ik aan mijn kerstvakantie begonnen. Het was weer eens een hele ervaring om de weg tussen Astra en mijn appartement bij daglicht te zien.
Op 24 december is Martin aangekomen, gelukkig dit keer niet zo heel laat. Toen ik om kwart over drie vertrok om hem te gaan verwelkomen leekt het hele land uitgestorven. Om 3 uur is hier namelijk een uitzending met kerst-tekenfilmpjes van Disney (volgens mij elk jaar dezelfde) en dat luidt voor de Zweden officieus de kerst in. Op dat moment zit iedereen daar waar kerstavond gevierd wordt aan zijn apperatief om een uur later, als de uitzending is afgelopen aan tafel te schuiven. Behalve ik dus, want ik ging op weg naar het station. Ik ben letterlijk maar 7 verdwaalde mensen tegengekomen.
Voor de kerst hadden Martin en ik niet zo veel gepland, behalve uitrusten en Nederlands eten. Dat eerste was omdat we allebei weer hard hadden gewerkt en het tweede was omdat ik bijzonder veel van lekker eten hou, maar in dit land nog niks heb kunnen vinden wat mijn hart echt sneller doet kloppen, laat staan dat ik het kerstwaardig vind. Na wat voorbereiding (supermarkten aflopen om te kijken welke ingrediënten hier te krijgen zijn) en coördinatie (wat neemt Martin uit Nederland mee en wat ga ik hier kopen) hebben we dus kunnen genieten van wat heerlijke ’Nederlandse’ maaltijden. Helaas houdt Martin niet zo van zuurkool met spek en worst, dus dat staat boven aan de lijst voor als ik weer terug ben.
Ik had al lang lopen hopen op een witte kerst, maar kerstavond ging voorbij zonder ook maar één vlokje sneeuw en toen ik op eerste kerstdag de gordijnen open deed zag het er ook weinig belovend uit, maar die schijn heeft bedrogen. Rond een uurtje of twee zijn Martin en ik een stukje gaan wandelen, om wat frisse lucht te ademen en niet helemaal vast te roesten op die bank. Halverwege zijn we omgedraaid en hebben we ons nog naar huis moeten haasten omdat er uit het niets ineens een sneeuwstorm kwam opzetten. Er is toen een goede laag sneeuw gevallen en ook in de dagen erna is er nog behoorlijk wat bij gekomen. Ik was dus helemaal gelukkig en zelfs de sneeuwschuivers die me met hun herrie en vibraties die de spullen op mijn nachtkastje doen rinkelen, op de meest onmogelijke tijden gewekt hebben konden daar niks aan veranderen. (Nou ja, maar een beetje dan)
Op 26 december zijn mijn moeder en zusje aangekomen. Nadat alle onduidelijkheden over waar we elkaar zouden ontmoeten waren opgehelderd (want wie gaat er met -4°C en een sneeuwstorm nou buiten staan wachten?) zijn we naar hun hotel gegaan en hebben we wat gegeten. En blijkbaar is het hier toch echt eerder donker dan in Nederland, want ook zij begonnen erover dat het al donker was toen ze aankwamen (3 uur) en dat ze om 7 uur zo moe zijn omdat het voelt of het al zo laat is. Blijkbaar ben ik er toch geleidelijk aan aan gewend, want ik was er wel erg bang voor dat ik het moeilijk zou krijgen met zo weinig daglicht, maar het doet me eigenlijk niet zo veel.
Mijn moeder en zusje zijn één dagje naar Södertälje gekomen, alwaar wij het voor mij ondertussen al standaard rondje Södertälje hebben gedaan. Een rondje dat voor Martin overigens ook nog nieuw was. Martin was zo eigenwijs geweest om geheel tegen mijn advies in géén muts of anderzins hoofd/oorverwarming mee te nemen. We hebben hier dus toch maar een muts aangeschaft, een aankoop die achteraf toch niet helemaal overbodig is gebleken, want ondanks dat de temperatuur die week maar rond het vriespunt was, maakte de vochtigheid, de wind en de sneeuw in je bakkus het toch wel erg koud.
Eén dag zijn Martin en ik naar Stockholm afgereist om mijn moeder en zusje te vergezellen bij hun bezichtiging van Stockholm. Dankzij een grote sneeuwstorm zijn we niet verder gekomen dan één museum en een bus naar het restaurant waar ik een paar werken daarvoor mosselen had gegeten die voor herhaling vatbaar waren.
Eén dag hebben Martin en ik voor onszelf gehouden. Terwijl moeder en zusje Stockholm hebben bezichtigd, zonder sneeuwstorm, maar wel met kou, hebben Martin en ik uitgeslapen, geshopt en een filmpje gepakt; ’Berättelsen om Narnia; Häxan och lejonet’. Hoewel de Zweden wel de titel vertalen doen ze gelukkig niet aan nasynchronisatie, maar ondertitelen ze gewoon lekker alles. Soms kunnen deze praktijken echter verwarring opleveren. Laatst ging ik naar de film en op de lijst stond een hele rij Zweedse titels en één Engelse, die ook nog wel oké klonk. Bleek dat alle films in het Engels waren, behalve die met de Engelse titel, dat was een Zweedse.
Vrijdag was het tijd om naar Nederland te vertrekken, met een grote koffer vol met spullen die ik hier niet meer nodig denk te hebben en die dus alvast naar Nederland verhuist kunnen worden. Ondanks dat het al best veel spullen waren, is er ook best nog wat over, en aangezien er na de kerst overal uitverkoop is, is deze laatste categorie nog groeiende. Deze dag heb ik ook het grote gebrek van die handige koffers met wieltjes ontdekt, je hebt er namelijk niet zo veel aan als er een dikke laag sneeuw bestrooid met zand en steentjes ligt. Wederom hadden we het geluk in een sneeuwstorm te geraken en wel in de bus op weg naar het vliegveld. Helaas hechtte de buschaffeur erg veel waarde aan zijn tijdsschema, want ondanks het barre weer en het bijzonder slechte zicht denderde hij gewoon op zijn normale snelheid langs al het andere verkeer heen. Zelfs toen de bus in de slip raakte (waar we gelukkig wel weer goed uitkwamen) was dat geen aanleiding voor hem om het wat kalmer aan te doen. We waren dus erg blij toen we heelhuids op het vliegveld aankwamen.
Een telefoontje naar het thuisfront had ons al gewaarschuwd over wat ons daar te wachten zou staan. Met een kleine vertraging en een beetje turbulentie zijn Martin en ik echter goed geland op Schiphol. Martin’s vader is ons komen ophalen en toen we bij Schiphol wegreden was ik erg verbaast dat Nederland alweer in alarmfase rood verkeerde met dit weer, dat in mijn ogen toch weinig indrukwekkend was. Voordat we echter in Den Haag aankwamen, was mijn mening enigszins gewijzigd, want het was ineens toch wel erg slecht geworden, zeker als je bedenkt dat in Nederland bijna niemand sneeuwbanden heeft. Maar ondanks alles zijn we goed bij Martin aangekomen en daarna zijn we nog doorgereden om te gaan dineren bij zijn ouders. Mijn moeder en zusje zijn echter drie uur later teruggevlogen en voor hun is de reis iets minder voorspoedig verlopen. Op teletekst hadden we gezien dat ze (ook enigszins vertraagd) waren geland op Schiphol, maar uit een smsje dat ik rond elf uur ontving bleek dat hun reis daar ook enigszins was gestrand. De ns had besloten al het treinverkeer stil te leggen en ze hebben dus de hele nacht op Schiphol door moeten brengen.
Zaterdag hebben we wat kleine inkopen gedaan voor het feest die avond. Ik vond het wel weer grappig om een gall&gall te zien waar wat mensen ’gewoon’ in rondliepen, ipv dat er een rij van een half uur voor de drankwinkel stond.
Oud-en-nieuw hebben we bij Willem en Anne gevierd. Aangezien zij zijn verhuisd tijdens mijn afwezigheid had ik hun nieuwe optrekje, oh sorry Willem, hun penthouse, nog niet kunnen bezichtigen. Nou Willem en Anne, jullie hebben er iets leuks van gemaakt. Net als van het eten trouwens, en samen met de drankvoorraad die Hester en Luuk hadden meegenomen is ook dat een erg smakelijk geheel geworden. Ondanks mijn enigszins afgenomen tolerantie voor ethanol, denk ik toch dat ik me kranig geweerd heb tegen al het lekkers dat vloeide. Verder was het natuurlijk erg leuk om iedereen weer even te zien en om te kunnen bijkletsen. Het was toch alweer vier maanden geleden, en Anne had ik nog veel langer niet gezien. Voor Anne wat het dit jaar een nieuwe ervaring om oud-en-nieuw in Nederland te vieren en ik denk dat het erg goed was dat het uitzicht vanaf hun balkon zo goed was, want al het vuurwerk van dichtbij, was misschien net iets te veel Nederland in eens.
Zondag werd ik al bijtijds en geheel katerloos wakker. Toen de rest dat ook was hebben we nog genoten van een lekker ontbijtje met Willems befaamde eieren met spek en daarna zijn we verder gegaan met bijkomen in Martins bubbelbad. (En met die laatste ’we’ bedoel ik dan natuurlijk alleen Martin en ik).
Maandag ochtend ging ik weer terug naar Zweden, met een bijna lege koffer. Dit keer waren er geen sneeuwstormen, maar in tegenstelling tot Nederland was in Zweden wel alle eerder gevallen sneeuw nog blijven liggen. Dat is ook niet zo gek als je je bedenkt dat het -8°C was toen ik aankwam het alleen nog maar kouder is geworden. Zelfs het kanaal in Södertälje, waar zout water door stroomt, was dichtgevroren op een kleine geul na waar de boten nog door moeten varen. Echter met een wat lagere luchtvochtigheid en geen wind was het toch goed vol te houden.
Dinsdag was de vakantie toen weer voorbij, ik had nog een poging gedaan om nog even uit te slapen, maar de regel is hier dat je tussen 7 uur ’s ochtends en 10 uur ’s avonds mag boren, hameren etc., Een regel waar de buren dus om kwart over 7 al gebruik van gingen maken. Om half 9 was ik dus weer één van de (dit keer 4) die-hards die weer aan het werk was. Het die-hardshap heeft echter wel één groot voordeel, je hoeft niet in de rij te staan voor de lunch.