Feestje

Afgelopen weekend hebben we een feest gegeven bij ons thuis, omdat we alledrie vrij weinig mensen kennen hier in Södertälje, dus Johanna en Caroline hadden mensen uitgenodigd die zij kenden (ik kende niemand). Kort samengevat kan ik zeggen dat het een reeks interessante ervaringen is geweest.
Het begon ’s middags al met het boodschappen doen. Caroline heeft een auto dus we zijn naar een goedkope supermarkt buiten de stad gereden, tenminste rijden. Ik denk dat ze het hier zo noemen, maar in Nederland zou ze zo echt niet de weg op komen. Laten we zeggen dat ze nogal snel is afgeleid. D’r telefoon rinkelt constant (en bellen en sms-en kan gewoon tijdens het rijden en als ik dan denk dat we de afslag gemist hebben, krijgt zij het toch nog voor elkaar om hem wel te halen, je wilt alleen niet weten hoe) Het maakt ook niet uit wie belt of smst want ze is of heel blij met d’r sms en dan draait ze in alle staten alle kanten op of ze wil degene niet spreken en dan gooit ze met grootse gebaren d’r handen in de lucht en krijg je een heel verhaal over waarom ze diegene niet wil spreken. Op een gegeven moment vroeg Johanna haar waar haar vriendin ongeveer woonde toen we daar in de buurt waren en zonder verder na te denken draait Caroline zich om in d’r stoel, rijdt bijna haaks over de weg en legt uit waar d’r vriendin woont. Verder alles goed gegaan.
Uiteindelijk waren we in totaal maar met 8 mensen, dus Caroline had gezegd dat ze het dan wel leuk vond om wat lekkers te maken. Dus wij besloten om taco’s te maken, maar toen het puntje bij paaltje kwam hebben Johanna en ik alles gemaakt omdat zij bijna twee uur nodig had om zich aan te kleden en op te maken, maar ja zij zag er dan ook wel ff wat anders uit dan ik.
Een feest hier in Zweden begint al erg vroeg, half 7 was iedereen binnen. Het is wel leuk, ik wilde eerst geen feest geven omdat ik het niet zo zag zitten om rete veel geld uit te geven aan drank voor mensen die ik niet kende. Maar omdat de drank hier zo duur is neemt iedereen altijd zijn eigen drank mee. Dus iedereen kwam binnen met het zelfde groene plastic tasje van de systembolaget, want dat is de enige plek waar je drank met een redelijk alcohol percentage kunt krijgen, die tasjes gaan dan de koelkast in en iedereen drinkt alleen maar dat wat hij zelf heeft meegenomen. Verder trekt iedereen bij binnenkomst zijn schoenen uit. Het klinkt als een heel stom iets, maar om de een of andere reden vond ik dat zo’n vreemd gezicht. Iedereen stond op die mat, met zijn groene tasje in zijn hand zijn schoenen uit te trekken. Maar ik heb begrepen dat dat zeker in de winter toch erg te waarderen valt aangezien zie hier veel zout en zand op de weg gooien als het glad wordt. Sowieso hebben ze hier een fenomeen binnen- en buitenschoenen. Als in de winter je reed eraf vriest zijn je voeten natuurlijk allang weg, dus om dat te voorkomen hebben ze erg goed gevoerd schoeisel, dat je voeten binnen natuurlijk gigantisch zou doen laten zweten. Daarom lopen mensen op het werk ook vaak of met makkelijke schoenen of op sokken.
Het feest op zich was erg leuk, een groote culturele uitwisseling zullen we maar zeggen. Ik kan nu in het Zweeds een zwarte taxi bestellen (da’s niet een die zwart gelakt is, maar een die goedkoper is omdat ‘ie geen belasting betaald) en ik ehb de Zweden bekend gemaakt met het fenomeen ’slikke trut’.
Rond een uurtje of half 12 zijn we de stad ingegaan, naar een club, hoewel dat een beetje een groot woord is voor het ding. 100 Kronen om binnen te komen, 100 voor een wodka-jus (11 Euro!), die kosten voor de drank vond ik toch wat minder. Ik heb namelijk echt wel genoeg aan 2 wodka-jus als ik er 11 Euro voor moet neerleggen, maar de Zweden zijn aan de prijzen gewend, met als gevolg dat zij toch met zijn allen nogal dronken waren en ik eigenlijk gewoon nuchter was. En het is toch jammer om op een feest te zijn waar iedereen dronken is behalve jij. Wat ik wel leuk vond was het dakterras. Zweden is een leuk land hoor, maar er mag vanalles niet, zoals binnen roken, daarom had de ‘club’ een groot dakterras met parasols, zonneschermen en van die warmtelampen als je het dan nog koud had lagen er plaids die je kon gebruiken. Binnen roken mag hier blijkbaar niet, maar je mag wel tot 2 uur ’s nachts midden in het centrum op je open dak een feestje bouwen.
Het einde van de avond was enigszins dramatisch. Caroline had ruzie gehad met een meisje daar, omdat ze met de vriend vandat meisje stond te praten. Als je weet hoe ze er uitziet en hoe weinig omvangrijk d’r kleding was dan kun je je waarschijnlijk wel voorstellen dat een enigszins jaloers aangelegd persoon dat niet zo kan waarderen. De bewaker had haar daarna bij haar keel gegrepen en gezegd dat ze die anders vrouw als de hele avond zat lastig te vallen oid (snapte het niet helemaal precies). Caroline was in ieder geval totaal overstuur toen we naar huis gingen, ik denk dat de grote hoeveelheid alcohol die ze op had hieraan ook grotendeels aan heeft bijgedragen. Ze liep half schreeuwend half jankend over straat te bellen (wat anders), maar aan de reactie van de haar aanwezige vrienden te merken was dit niet heel bijzonder, want van hun kant kwam er geen enkele reactie op het grote drama wat zich in het leven van hun vriendin afspeelde. Johanna vertelde later dat ze in de taxi terug naar huis gezegd schijnt te hebben dat ‘die trut gewoon jaloers was op d’r tieten, maar dat zij er verdomme voor betaald heeft.’ Ben blij dat ik dat niet verstaan heb toen, want ik denk niet dat ik mijn laggen zou hebben kunnen inhouden. Maar het hele drama is allemaal met een sisser afgelopen, want na wat ontnuchterende buitenlucht, was alles weer koek en ei toen we thuis waren, niks aan het handje. Dit was blijkbaar een gewone stapavond in het leven van mijn huisgenote.

Verder heb ik van Johanna gehoord dat ons feest nu al een reputatie van ongekende orde heeft gekregen. Mensen van haar vakgroep hebben haar aangesproken en gezegd dat ze over ons feest gehoord hadden en dat ze de volgende keer ook zouden komen. Ik ben populair aan het worden hier!